O jedną Granger za dużo

— Co do...?

Drobna rączka wylądowała na jego ustach, uniemożliwiając mu dokończenie zdania.

— Przeklinać też nie można. Jestem Hermiona, a ty?

Draco mocno zacisnął dłonie na krawędziach krzesła, nie odrywając przerażonego wzroku od stojącego przed nim dziecka. Splątane loki, lekko zadarty nosek, zarozumiały ton... Dziewczynka była niemal idealną kopią Granger.

— Her... Hermiona — wyszeptał, a gdy mała skinęła głową, jego serce jeszcze bardziej przyspieszyło. — Na Merlina, wypiłaś eliksir odmładzający?! Teraz? Co z Sympozjum?! — warknął, łapiąc się za głowę. — Pięknie mnie załatwiłaś, Granger. Czy ty wiesz, jaki skandal wywołasz? Szalona sekretarka testuje na sobie eliksiry dla zwierząt — panikował, przeczesując nerwowo włosy. — Jak ja mam pracować z dzieckiem?

Dziewczynka zachichotała i z pobłażaniem pokręciła głową.

— Jakiś ty zabawny. A mówiła, że wredny.

Słysząc to, Draco przerwał swoje pięć minut załamania nerwowego i nachylił się w stronę dziecka.

— Co powiedziałaś?

Mała głośno przełknęła ślinę.

— Ja? Że jesteś bardzo zabawny. Tylko tyle. Serio — dodała konspiracyjnym szeptem.

Draco cmoknął z irytacją i machnął dłonią.

— Nie to. Jaka ona?

— No... Hermiona — odpowiedziała, patrząc na niego jak na wariata.

— Jaka. Hermiona — warknął arystokrata, jeszcze bardziej nachylając się nad dziewczynką. Gdy spojrzał w jej zielone oczy, zrozumiał, że jego sekretarka wcale się nie odmłodziła. Ona się rozmnożyła.

Gwałtownie odsunął się od córki podwładnej, niemal śmiejąc się z własnej paniki. Z Granger wszystko było w porządku. Tylko dlaczego przyprowadziła pociechę do pracy?

— Jesteś zdrowy? — spytała ni stąd, ni zowąd dziewczynka, uważnie mu się przypatrując. — Wiesz, czytałam kiedyś o takiej chorobie, schizofrenii. Sądzę, że powinieneś się przebadać.

„Dokładnie, jak jej matka” — pomyślał Draco, zauważając kolejne podobieństwo: okazałe jedynki, które kiedyś były również znakiem szczególnym jego podwładnej.

— Za ile wróci twoja matka?

Dziewczynka w zamyśleniu zerknęła na kalendarz i postukała się po podbródku.

— Jeśli dobrze liczę, to będzie z powrotem za trzy dni.

— Jak to trzy dni? Gdzie ona jest?

— W Australii.

— JAK TO W AUSTRALII!

Mała Hermiona podskoczyła i zasłoniła uszy dłońmi. Owszem, parę razy była świadkiem kłótni, ale jeszcze nigdy nie słyszała, żeby ktoś ryczał jak ranny bawół! Odczekała chwilę, a gdy miała pewność, że Barbie Malfoy nie będzie już krzyczał, opuściła ręce i spojrzała na niego z dezaprobatą.

— Czy ty wiesz, że tak wysoki poziom decybeli może trwale wpłynąć na prawidłowy rozwój dziecka? Kto cię wychował? Stado niedźwiedzi?

W pierwszej chwili Draco chciał odwarknąć, że wychowało go stado morderców, ale w porę się opamiętał. Przecież nie będzie straszył dziecka ani tym bardziej się z nim wykłócał. Poza tym, w tej chwili powinien skupić się na tym, że jego pracownica zrobiła sobie wakacje, podrzucając mu swojego bachora do opieki.

— Jak to w Australii? — spytał tym razem o wiele ciszej.

Dziewczynka westchnęła i bez skrępowania wlazła mu na kolana, biorąc w dłoń zostawiony przez niego ołówek.

— Jakiś przyjaciel zaprosił ją i tatę na święta — wyjaśniła, zaczynając bazgrać po kolejnej kartce. — Trochę za nimi tęsknię, bo wyjechali już wcześniej, a mnie zostawili u Margaret. Nie mogłam jechać z nimi, bo mam szkołę... no i źle znoszę tamte warunki.

— Tamtejsze — poprawił ją odruchowo Draco, jednocześnie próbując ułożyć sobie jej słowa w logiczną całość. — Jak ma na imię twoja mama?

— Jane. Ale ona ma już męża.

— Więc skoro twoja mama ma na imię Jane, ty masz na imię Hermiona, a twoja mama nie jest Hermioną... to, kim jest dla ciebie Hermiona? Ta, która dla mnie pracuje — dodał, z irytacją patrząc, jak dziewczynka pokrywa całą stronę dokumentu gwiazdkami. Nie zrobił jednak nic, nie chcąc ryzykować, że obudzi tym małego furiata, drzemiącego w każdym dziecku.

— To moja siostra. Poszła po jedzenie, bo przez ciebie nie zdążyłyśmy ze śniadaniem — oznajmiła Hermiona, po czym zerknęła na niego przez ramię. — Czy ty wiesz, że przez niedobór białka mogę mieć łamliwe kości? Albo, co gorsza, mogę nie urosnąć.

— A czy ty wiesz, że jako przełożony twojej siostry mogę ją zwolnić?

Dziewczynka zmrużyła wojowniczo oczy i wygięła usta w stanowczą podkówkę.

— Nie dasz sobie bez niej rady.

— A kto tak powiedział? — spytał, również mrużąc oczy.

Arystokrata w tym momencie nawet nie był świadomy, że właśnie toczy pojedynek na spojrzenia z sześciolatką. Prychnął wyniośle i dumnie uniósł głowę, czekając na odpowiedź przeciwniczki.

— Hermiona.

Nim Draco zdążył cokolwiek odpowiedzieć, drzwi do gabinetu otworzyły się, a w przejściu pojawiła się jego sekretarka. Tempo, w jakim wznosiła się i opadała jej klatka piersiowa, zdradzało, że ostatnie przebyte metry pokonała w biegu. Co więcej, jej tętno wcale nie uspokoiło się na widok jej siostry siedzącej na kolanach Malfoya.

— Jesteś wreszcie, Granger. Czy mogłabyś zabrać tę młodą, uroczą osobę do konferencyjnej i wrócić tu za chwilę? — rzucił blondyn, dobitnie podkreślając ostatnie słowa.

„Niedobrze” — pomyślała, pytająco zerkając na siostrę.

— Sama pójdę, nie jestem dzieckiem — mruknęła młodsza Granger, zsuwając się z kolan arystokraty.

Dorosła Hermiona zaprowadziła ją do konferencyjnej i zamknęła drzwi.

— Co tam robiłaś? Prosiłam, żebyś została tutaj.

— Tak, ale tu było nudno. Zresztą, nic takiego się nie stało.

Sekretarka westchnęła i usiadła obok siostry. Widząc, jak raz po raz odsuwa kosmyk, który nieustannie wpadał jej do oka, sięgnęła do jej włosów i zaczęła pleść warkocz.

— A co takiego tam robiliście? — dopytywała, starając się wybadać, jak bardzo jej szef może być na nią zły.

— Tylko rozmawialiśmy.

— Rozmawialiście.

— Mhm. O Australii, schizofrenii i naszej mamie.

Kobieta uniosła brwi. „Australia, mama, dość bezpieczne tematy” — skwitowała, dobierając kolejne pasmo. „Ale schizofrenia?” Nagle zamarła, gdy do głowy wpadła jej niepokojąca myśl. Nachyliła się, by móc spojrzeć siostrze w oczy i spytała:

— Aniołku, ty chyba nie stawiałaś kolejnej diagnozy. Prawda?

Młodsza Granger skrzywiła się i wzruszyła ramionami.

— Delikatnie podsunęłam sugestię — wyznała, zaczynając machać nogami. Zawsze tak robiła, gdy, jak sama mówiła, częściowo zatajała prawdę.

Hermiona westchnęła i zdejmując gumkę ze swojego warkocza, powiedziała:

— Tyle razy ci mówiliśmy: to, że przeczytałaś jedną książkę, nie czyni cię lekarzem. Pamiętasz, jak powiedziałaś wnukowi Margaret, że prawdopodobnie cierpi na padaczkę, a...

— A on po prostu poślizgnął się na skórce od banana, a po tym, co mu powiedziałam, cały czas chodził w kasku — dokończyła smutno dziewczynka.

— No właśnie. Jeśli naprawdę cię to interesuje, możesz w przyszłości pójść na studia i zostać lekarzem, ale do tej pory nikomu nie stawiamy diagnozy. Jasne?

— Jasne.

Sekretarka zawiązała warkocz siostry i przeczesała palcami swoje włosy, próbując nadać im w miarę porządny wygląd.

— Poczekaj tu chwilkę, porozmawiam z Malfoyem i zaraz do ciebie wrócę.

Dziewczynka odwróciła się do niej i zmarszczyła brwi.

— Dlaczego wy wszyscy mówicie do siebie po nazwisku?

Starsza Granger wzruszyła ramionami i wróciła do gabinetu Malfoya. Blondyn przeglądał dokumenty i co jakiś czas mamrotał coś pod nosem, wyławiając ze sterty kartek te z nich, którymi zdążyła zająć się mała Hermiona. Na szczęście nie było ich przesadnie dużo.

— Sam nie wiem, od czego zacząć — rzucił Draco, pozbywając się kolejnego rysunku. — Od tego, że ta mała miała dostęp do ważnych dokumentów, czy od tego, że w ogóle ją tu przyprowadziłaś.

— Nie miałam wyjścia. Sam zażyczyłeś sobie, żebyśmy zaczęli od samego rana, a ja nie miałam jej z kim zostawić. Poza tym teoretycznie nie powinno mnie tu być.

Arystokrata przerwał na chwilę swoje zajęcie, by posłać jej spojrzenie znad zmarszczonych brwi. Nie był zadowolony z tego, że miała rację. Owszem, namówił ją do przyjścia tu i nadprogramowej pracy, ale przyprowadzenie dziecka do tego miejsca to było dla niego odrobinę za dużo jak na warunek ich małej umowy.

— Granger, dziecko? Jak ty to sobie wyobrażasz? — spytał i, zerknąwszy na drzwi do konferencyjnej, nieco ściszył głos. — Ministerstwo nie jest przedszkolem.

— Słuchaj, Malfoy. Moi rodzice wracają za kilka dni, Ron wyjechał, Ginny ostatnio źle się czuje i naprawdę nie mam u kogo jej zostawić. Poza tym nie chcę każdego dnia podrzucać jej do kogoś innego, jak jakiś przedmiot... Więc albo pozwolisz jej tu być, albo wracam do domu.

Draco westchnął i choć z trudem przyszło mu podjąć tę decyzję, powoli skinął głową.

— Mam nadzieję, że nie będzie z nią problemów — rzucił i w zamyśleniu zaczął przyglądać się swojej pracownicy.

Hermiona czekała na jakiekolwiek instrukcje, lecz arystokrata dalej milczał. Zerknęła na swoje ubranie i zapięła ostatni guzik, który wiecznie się buntował, jednak dziewczyna miała wrażenie, że to nie dlatego Draco cały czas się w nią wpatrywał.

— O co chodzi? — spytała w końcu.

Mężczyzna wzruszył ramionami, wygodnie rozsiadając się w fotelu.

— Jestem po prostu zaskoczony. Nie mówiłaś, że masz siostrę — dodał, wracając myślami do ich służbowych rozmów. Był pewien, że sekretarka nawet nie zająknęła się na ten temat.

— Bo o to nie pytałeś. Właściwie, nie wychodzimy poza zagadnienia dotyczące naszej pracy. Prócz...

— Prócz Paryża — zakończył za nią Draco, a na jego ustach pojawił się cień złośliwego uśmiechu.

Nim zdołała się powstrzymać, dziewczyna jęknęła i przetarła twarz dłonią, by ukryć malujące się na niej zawstydzenie. Mogła postawić swój dom na to, że do końca życia będzie jej się to śniło. Wątpiła, by jakakolwiek inna sekretarka miała tę przyjemność siedzieć nago na przełożonym. Chyba że byli kochankami.

— Zabawnie było.

Słysząc to, Hermiona wyprostowała się i spojrzała na niego z urazą.

— Ośmielę się mieć na ten temat inne zdanie.

— Ty już wystarczająco się ośmieliłaś, Granger — odparł blondyn, po czym odchrząknął i przerzucił się na bardziej formalny ton. — Tak czy inaczej przez cały czas trwania naszej znajomości byłem święcie przekonany, że jesteś jedynaczką.

— Bo byłam przez długi czas...

— Sądząc po różnicy wieku nawet bardzo długi — wszedł jej w słowo, machnięciem różdżki usuwając bohomazy widniejące na harmonogramie sympozjum. Wziął do ręki kolejny pergamin, ozdobiony rysunkiem czegoś, co w zamierzeniu Hermiony - Junior zapewne miało być wyrośniętą, zmutowaną eliksirami świnką. „Albo to wyjątkowo nieudany autoportret” — pomyślał.

— Dlaczego tak cię to interesuje?

— Powiedzmy, że w pewnym stopniu mnie to zaciekawiło. Bądź co bądź twoi rodzice muszą być dość specyficznymi ludźmi. Zdaje mi się, że nadawanie takich samych imion swoim dzieciom nie jest praktykowane nawet wśród mugoli — oznajmił, krzyżując ręce. Rozsiadł się wygodniej, czekając na dalszy ciąg jej opowieści.

Hermiona westchnęła ciężko i usiadła naprzeciw niego, na chwilę zatapiając się we wspomnieniach. Gdy dotarła do tych właściwych, wróciła wzrokiem do przełożonego i zaczęła wyjaśniać całą tę historię.

— Kiedy skończyła się wojna i wszystko powoli zaczęło wracać do normy, pojechałam do Australii, by odnaleźć rodziców — widząc, jak chłopak powoli unosi brew, wyjaśniła: — Zanim wyruszyłam razem z Harrym i Ronem na poszukiwanie...

— Horkruksów — dokończył Draco, widząc jej zawahanie się. — Po paru latach w końcu na to wpadłem.

— Ach, no tak... Więc postanowiłam ukryć rodziców. Wymazałam im pamięć o tym, że kiedykolwiek mieli córkę, nie mówiąc już o tym, że nie byli świadomi, że istnieje coś takiego jak magia. Zaszczepiłam w ich podświadomości pragnienie wyprowadzki daleko stąd, tak abym nawet ja nie wiedziała, dokąd się udali.

— Mądrze — oznajmił nagle, kiwając głową. — Trochę przerażające, ale cwane.

— Też mi się tak wydawało, ale... — przerwała, widząc uciszający gest przełożonego. Spojrzała we wskazanym przez niego kierunku i pokręciła z niedowierzaniem głową, gdy przez ułamek sekundy dostrzegła w szczelinie pod drzwiami do sali konferencyjnej drobną dłoń, należącą do jej siostry.

— Mały szpieg...

— Zupełnie jak jej siostra — wtrącił Draco. — To, co było dalej? — zapytał, ściszając głos.

— Później odnalazłam rodziców, przywróciłam im pamięć i chciałam od razu wrócić z nimi do domu. I wtedy właśnie dowiedziałam się o mojej siostrze. Moi rodzice doszli do wniosku, że mają już wszystko: pracę, dom, który wynajmował im przyjaciel i do szczęścia brakuje im jednego. A, że zawsze chcieli nadać dziecku imię po prababci...

— Rany, musicie tak szeptać? Nic nie słyszę — dotarło do nich narzekanie małej Hermiony.

Dziewczyna przewróciła oczami i otworzyła drzwi, za którymi kryła się jej młodsza siostra. Przykucnęła przed małą, chwyciła jej dłonie i wyjaśniła:

— Pójdziemy teraz do mojego biura, pan Malfoy musi popracować i nie chce, by ktoś mu przeszkadzał.

— Przed chwilą mówiłaś Malfoy, nie „pan Malfoy”. Słyszałam — odparła dziewczynka, z miną, którą dzieci przybierają, gdy przyłapią dorosłych na kłamstwie. Obejrzała się za siebie, gdy siostra wyprowadzała ją z gabinetu „pana Malfoya” i posłała chłopakowi promienny uśmiech, ukazujący jej dorodne jedynki w całej okazałości. Zanim sekretarka zdążyła zamknąć drzwi, zapytała: — A co się działo w Paryżu?

Blondyn zaśmiał się pod nosem, widząc zakłopotanie na twarzy swojej sekretarki. Posłał w jej stronę aż nadto przyjazny uśmiech, zostawiając jej szukanie wyjaśnienia dla tej małej, ciekawskiej osóbki.

Hermiona spojrzała na niego, jednak szybko odwróciła wzrok i wyprowadziła siostrę.

— Absolutnie nic.

Młodsza Granger wdrapała się na biurko i wydęła wargi.

— W takim razie, dlaczego się rumienisz?

— Nie uważasz, że jest tu zbyt duszno? — sekretarka zmieniła temat i podeszła do okna, by je otworzyć.

Gdy zabezpieczyła je doniczką, tak, aby zapobiec ewentualnemu wypadkowi, Mała zadała pytanie, które tylko spotęgowało czerwone plamy na jej policzkach.

— Współżyjecie?

Obie drgnęły, gdy po drugiej stronie biura rozległ się głośny huk. Hermiona odwróciła się i zobaczyła równie czerwonego jak ona Iana, nerwowo przestępującego przed rozbitym dzbankiem.

Chłopak poruszył ustami, nie przestając wybałuszać oczu na współpracownicę.

— Ja nic nie słyszałem — wymamrotał pośpiesznie, szukając czegoś na biurku.

— Czekaj, Ian, to nie to, co...

— Ja naprawdę nic nie słyszałem — powtórzył, z bezgranicznym szczęściem na twarzy ściskając poszukiwaną teczkę.

Rudzielec poprawił okulary i niemal wybiegł na korytarz. Hermiona wychyliła głowę na zewnątrz i zawołała go, jednak chłopak ani myślał wtrącać się w ich potencjalne perypetie.

— Świetnie — bąknęła, zamykając drzwi. — Widzisz, co narobiłaś?

— Ja tylko spytałam, czy współżyjecie. Co to tak właściwie znaczy?

Sekretarka spojrzała na siostrę, po czym wzniosła oczy ku niebu, czego jej siostra zdawała się nie zauważyć.

— Bo w książce była tylko wzmianka o aktywności seksualnej, ale to wszystko było takie... — dziewczynka urwała na moment, przygryzając w zamyśleniu wargę. — Takie mętne. No więc jaka jest wasza aktywność seksualna? — zapytała, z szerokim uśmiechem obserwując siostrę.

— O wiele większa, niżbym sobie tego życzyła — mruknęła pod nosem starsza Granger, drżąc na wspomnienie pocałunku i obmacywania w Paryżu. — Jaką książkę czytałaś? — spytała głośniej, zastanawiając się, kto mógł pozwolić dziecku na czytanie o takich rzeczach.

— Zdrowie i seks. Margaret miała taką, ale mi ją zabrała, a potem nie chciała mi wyjaśnić, co to ten seks. Czy to coś nielegalnego?

Sekretarka odchrząknęła, ze skrępowaniem pocierając skroń. W końcu podeszła do biurka i wyjęła z torebki niewielką siatkę.

— Oprócz jedzenia kupiłam ci jeszcze kredki. Jeśli chcesz, możesz pójść do konferencyjnej i tam sobie pomalować. — Hermiona przykucnęła przed regałem i wyjęła stertę niezapisanych pergaminów. — A tu masz trochę kartek.

Mała wygięła usta w podkówkę i zeskoczyła z biurka, by odebrać od siostry przybory.

— Czy ty wiesz, że odkładanie tematów tylko absorbuje problemy?

— Kumuluje — poprawiła ją sekretarka. — A czasami z nauką trzeba zwolnić. Jeszcze będziesz miała czas na... ten rodzaj wiedzy.

Hermiona - Junior pokręciła główką i poklepała siostrę po głowie.

— Musisz się jeszcze wiele nauczyć — oświadczyła, całując ją w policzek, po czym zaszyła się w swojej nowej pracowni.

W tym czasie zupełnie nieświadomy swojej domniemanej aktywności seksualnej Draco całkowicie oddał się pracy. W końcu zrobił już wszystko, co zrobić mógł i pozostało mu tylko czekać na odpowiedź francuskiego Ministerstwa. Gdy wreszcie dostanie przyzwolenie, będzie mógł przejść do o wiele przyjemniejszej części, jaką będzie promocja sympozjum. Według jego założeń, w przyszłym tygodniu rozpocznie spotkania i negocjacje, w następnym podpisze umowy i w końcu będzie mógł na chwilę wrócić do siebie, do Paryża.

Przeniósł wzrok na zegarek i po chwili bezwiednie zaczął wystukiwać piórem rytm, w jakim wskazówka pokonywała kolejne sekundy. W końcu westchnął i z przyzwyczajenia sięgnął po dziennik, by po chwili pokryć jedną ze stron bezmyślnymi bazgrołami, jednak i to nie potrafiło odciągnąć jego myśli od upragnionego pisma.

— Granger!

Drzwi do konferencyjnej i biura sekretarek otworzyły się jednocześnie, a widok dwóch Hermion niemalże przyprawił arystokratę o ból głowy. Młodsza Granger była tak podobna do siostry, że gdyby jego sekretarka zdecydowała się odmłodzić, naprawdę nie potrafiłby ich odróżnić. Nawet teraz patrzyły na niego z tą samą stanowczością i gotowością, w identyczny sposób zakładając natrętny kosmyk włosów za ucho. Jedyne, co je różniło, to wzrost i przybory trzymane w dłoniach: dorosła z aktówkami, mała z pergaminami i garścią kredek.

— Tak? — spytała sekretarka, gdy w tym samym czasie młodsza rzuciła:

— Czemu tak wrzeszczysz?

Widząc zakłopotanie swojej podwładnej, Draco z trudem powstrzymał uśmiech. Sprawy nie poprawiło pytanie młodszej, gdy siostra dyskretnie próbowała skłonić ją do powrotu do konferencyjnej.

— To jakiś tik?

Blondyn odchrząknął, przyciągając na siebie uwagę obu pań.

— Granger, przyszła już odpowiedź? W takim razie przekaż to teraz nadzorcy, niech roześle to po Departamencie — dodał, podając jej teczkę. — To wszystko.

Gdy Hermiona wyszła, Draco wrócił do rysowania. Leniwie, niemal bez zastanawiania delikatnymi ruchami kreślił kolejne krawędzie, od czasu do czasu usuwając tę niewłaściwą. Pomimo tego, że zawsze go to uspokajało, teraz odczuwał swego rodzaju niepokój i co rusz miał ochotę rozejrzeć się po gabinecie w celu namierzenia potencjalnego zagrożenia.

Nawet nie musiał się rozglądać. Uniósł wzrok i zobaczył przyglądającą mu się Hermionę - Junior, zupełnie jakby grał w horrorze, w którym przypadła mu rola ofiary. Zmrużył oczy i powrócił do rysunku, postanawiając ignorować obecność dziewczynki. Po cichu liczył na to, że mała po prostu się znudzi i wróci do konferencyjnej, gdzie w spokoju będzie mogła rysować świnie, hipopotamy czy co tam jeszcze. Po pięciu minutach stało się jasne, że młodsza Granger była równie uparta, jak jej siostra.

— Dlaczego tu stoisz?

Dziewczynka wzruszyła ramionami i podeszła bliżej, by móc położyć, a raczej rzucić na blat swoje rzeczy.

— Nudzę się.

— Więc idź i porysuj.

— Nie chcę.

Arystokrata odłożył ołówek i oparłszy się wygodnie, splótł dłonie, nawet na chwilę nie spuszczając z niej wzroku.

— Jestem zajęty.

— Czym? — spytała dziewczynka, przechylając głowę.

„Zupełnie. Jak. Granger” — pomyślał, szukając w sobie cierpliwości.

— Pracą.

Mała wygięła usteczka, z niezadowoleniem przyglądając się mężczyźnie. Nie chciała spędzać kolejnej godziny w nudnym pokoju, sama, cały czas tylko rysując.

— A długo ci zajmie ta praca? — spytała, powoli obchodząc biurko.

Draco odsunął od siebie dziennik i odwrócił krzesło w jej stronę.

— Długo. Nawet bardzo. To taka niekończąca się opowieść. Jak wszechświat — dodał, mając nadzieję, że dziewczynka wyłapie, zrozumie i weźmie do siebie tę delikatną aluzję.

Nic bardziej mylnego. Hermiona westchnęła i pokręciła głową, patrząc na niego, jakby był małym, nieopierzonym młodzikiem, który nic nie widział o świecie.

— Wszechświat ma granice, tak mówią najnowsze badania. Ironicznie ma granice i ich nie ma, bo calutki czas się powiększa.

Blondyn zmarszczył brwi, próbując zrozumieć jej słowa.

— Chciałaś powiedzieć „paradoksalnie”.

— Paradoksalnie — powtórzyła wolno, pocierając w zastanowieniu podbródek. — Chyba tak. Zagramy w coś? Macie tu jakieś łamigłówki? O której podają tu obiad?

Seria pytań złamała cierpliwość Dracona. Chłopak gwałtownie odsunął się z krzesłem, sięgnął po ciężki wolumin i wrócił na miejsce, z hukiem kładąc go na biurku. Widząc niezrozumienie na twarzy dziewczynki, wcisnął w jej rączki opasłą księgę i wrócił do przeglądania dokumentów.

— Jeśli ci się nudzi, możesz poczytać sobie tę książeczkę. Pomoże ci w zabiciu czasu — burknął, ignorując maślane spojrzenie sześciolatki.

Dziewczynka z trudem obróciła książeczkę w dłoniach i zrobiła smutną minę na widok złotych liter zdobiących okładkę. Słownik. Dał jej do przeczytania słownik. Mogła się założyć, że ważył połowę tego, co ona.

„Pewnie ma mnie dość” — pomyślała, a na myśl o tym, że kolejna osoba jej nie lubi, zbierało jej się na płacz. Nie chciała siedzieć sama, więc rozłożyła się na podłodze, położyła przed sobą słownik i z ciężkim westchnieniem otworzyła go. Zerknęła na Barbie Malfoya, który zdawał się całkowicie ją ignorować. Zmieniło się to dopiero po pięciu stronach i kilku westchnieniach później.

— Czy zbyt częste wzdychanie nie powoduje przypadkiem uszkodzenia mózgu? Nie grozi odtlenieniem? Nie doprowadza do śpiączki? — ironizował, z rozdrażnienia przygryzając policzek.

Dziewczynka raptownie wyprostowała się, zadowolona, że w końcu mogą porozmawiać.

— Wcale nie. To nawet dobrze, ziewanie daje dużo tlenu — odpowiedziała naukowym tonem.

Draco westchnął, wiedząc już, że na małą Granger nie ma sposobu. Roztarł zesztywniały kark i zdjął marynarkę, kręcąc z niedowierzaniem głową. „Draco Malfoy, Zastępca Szafa Departamentu Współpracy Czarodziejów, w wolnych chwilach niańka.”

— Ty wiesz pewnie wszystko, co?

Dziewczynka wstała i po raz drugi tego dnia wdrapała mu się na kolana.

— Nieprawda. Nikt nie chce mi wyjaśnić jednej rzeczy — odpowiedziała, przekręcając się tak, by móc na niego patrzeć.

— Jeśli ci wyjaśnię tę jedną, jedyną rzecz, wrócisz do siebie?

Mała wyszczerzyła zęby i skinęła głową, jednak po chwili przestała się uśmiechać i zmarszczyła czoło, patrząc na niego niepewnie.

— Tak, ale nie jestem pewna, czy będziesz to wiedział.

— Po prostu pytaj, Granger — rzucił z rozdrażnieniem Draco.

— Masz dzieci?

Jej pytanie zbiło go z tropu. Odchylił głowę, jakby chciał jej się przyjrzeć z większej odległości i skrzywił się, próbując odgadnąć przyczynę tego dziwacznego tematu. Nagle przed oczami stanął mu obraz gromadki rozwrzeszczanych bachorów biegających wokół niego i aż wzdrygnął się, chcąc odsunąć od siebie tę niezbyt przyjemną wizję.

„I pomyśleć, że tak niewiele brakowało...”

— Na szczęście nie.

Zazgrzytał zębami. Wcześniej o tym nie myślał, ale teraz zrozumiał, jak blisko był wkroczenia w bagno, z którego nie byłby wstanie wyjść. Co by było, gdyby nie przyłapał Gabrielle? Gdyby dowiedziałby się o tym w momencie, w którym mieliby dziecko? Powiedziałaby mu? Nie? Czy dalej zdradzałaby go z Nickiem?

„A może potrzebowała powodu, dzięki któremu miałaby siłę, by raz na zawsze z tym zerwać?” — zastanawiał się Draco, jednak kierunek, jaki obrały jego myśli, wzbudzał w nim furię. Dlaczego to on nie był tym powodem? Dlaczego jej nie wystarczał?

— Czyli nie wiesz, skąd się biorą dzieci.

— Wiem — odwarknął, nim zdołał się powstrzymać.

Jego odpowiedź tylko pobudziła jej ciekawość.

— Tak? To dlaczego ich nie masz, skoro niby wiesz?

Blondyn wziął głęboki oddech i zacisnął ręce na poręczach krzesła, raz po raz powtarzając sobie, że ten mały gremlin siedzący mu na kolanach to tylko dziecko i nie ma pojęcia o Gabrielle. Jednak pomimo tego, te niewinne dla Hermiony pytania sprawiały mu ból i jednocześnie rozbudzały w nim chęć zniszczenia. Czegokolwiek.

— Bo do tego potrzebna jest kobieta — wyjaśnił w końcu, zsuwając dziewczynkę z kolan. — Wynoś się już.

— Jak to kobieta? Wystarczy, żeby tak po prostu pomyślała sobie „chcę mieć dzidziusia” i już? — spytała dziewczynka, wytrzeszczając na niego oczy. Nagle sapnęła i złapała się za brzuch. — Niedobrze...

Arystokrata posłał jej niezadowolone spojrzenie znad pergaminu.

— Nie. Mężczyzna też musi swoje odwalić.

Mała usiadła na krześle naprzeciwko i stanowczo zażądała:

— Wyjaśnij.

— Czy ty choć przez chwilę jesteś w stanie siedzieć cicho i nie zadawać pytań?

— Praktycznie.

Draco wzniósł oczy do nieba.

— Teoretycznie — poprawił ją. — Może wróciłabyś do czytania słownika?

— Nie.

Oboje siedzieli w ciszy, mierząc się wzrokiem i czekając, aż drugie odpuści. Stanowcza mina dziewczynki jasno komunikowała, że Hermiona - Junior tak łatwo się nie podda. Mężczyzna w końcu westchnął i z roztargnieniem przeczesując włosy, burknął:

— Muszą połączyć swoje komórki.

Nie słysząc dalszych pytań, arystokrata wrócił do pracy. Chwycił pióro, wyjął kolejną stertę pergaminów i zaczął pochłaniać wzrokiem linijki tekstu. Minuty mijały, a on w dalszym ciągu pracował w spokoju, całkowicie zapominając o obecności dziecka. Te jednak tylko chwilowo milczało, zastanawiając się nad jego słowami.

— To znaczy, że gdybym splunęła i gdybyś ty też splunął w to samo miejsce, to mielibyśmy dziecko?

Tym razem poczęstował ją gradowym spojrzeniem, jasno mówiącym, jak niewiele cierpliwości w nim zostało. Potarł wargami i zmrużył oczy, niebezpiecznie mocno ściskając pióro.

— Nie. To muszą być specjalne komórki.

— Jakie...?

— Dość! Wstać! Siadać tam! I czytać słownik!

Hermiona podskoczyła na krześle i z wielką niechęcią malującą się na jej twarzy, ześlizgnęła się z niego, powoli wracając na swoje dawne miejsce.

— Mówienie bezokolicznikami świadczy o niskim poziomie inteligencji — mruknęła pod nosem.

— W ciszy!

— Rany — szepnęła do siebie, przysuwając opasły wolumin.

Tym razem spędziła z nim nieco więcej czasu. Nie dlatego, że ją to zaciekawiło, co to, to nie. Bała się, że przez to, że rozzłościła szefa swojej siostry, ten może ją zwolnić. Dlatego siedziała na podłodze, wiercąc się nieustannie i czekając, aż Barbie Malfoy spuści z siebie trochę pary.

W momencie, kiedy doszła do litery „C”, miała już dość. Zamknęła słownik z hukiem, który poderwał Malfoya z miejsca i wyprostowała się, opierając ręce na biodrach.

— To jest nudne.

Draco uśmiechnął się powoli, jednak był to uśmiech, który jeżył włoski na karku.

— To poczytaj coś innego — poradził, wskazując na regał wypełniony książkami nie mniejszymi niż poprzednia lektura Hermiony, po czym bez słowa wrócił do pracy.

Z ciężkim westchnieniem podeszła i zlustrowała wzrokiem tytuły okładek. Większość z nich była o międzynarodowym prawie czarodziejów, a jedną z nich przeczytała jakieś dwa tygodnie temu. Pozostałe również nie wzbudziły w niej entuzjazmu, dlatego podeszła do biurka i wzięła stamtąd o wiele cieńszą książeczkę. Dopiero po paru minutach, gdy nie mógł dłużej ignorować chichotów dziewczynki, Draco zorientował się, co takiego czytała mała Hermiona.

— Oddaj to — syknął, wyciągając rękę, by móc wyszarpnąć swoją własność.

— Marzę to tym... aby zgolić mu bródkę — wykrztusiła przez napad śmiechu dziewczynka, odsuwając się od Dracona. — Rudy pigmej! Lewy pośladek nieco większy!

Arystokrata odepchnął się od biurka, ganiając za dzieckiem. Gdyby ktoś się o tym dowiedział...

— Oddaj to!

Nagle Hermiona zatrzymała się i wolno przeczytała:

— Zero... ogłady.

Wyprostowała się i posłała mu oskarżające spojrzenie, co Draco natychmiast wykorzystał. Nachylił się nad biurkiem i wyszarpnął z jej rąk swoją własność. Pomimo tego, że to tylko dziecko mierzyło go zawiedzionym wzrokiem i tak ze skrępowaniem przystępował z nogi na nogę, próbując znaleźć wytłumaczenie. W końcu odchrząknął i to najwyraźniej pomogło mu wrócić do siebie, bo szorstkim tonem oznajmił:

— To moja prywatna rzecz. Wiesz, jak się każe złodziei?

— Pisze się o nich w pamiętnikach?

— To. Nie. Jest. Pamiętnik.

Mała machnęła dłonią.

— Nie musisz się martwić, nikomu nie powiem, że masz coś tak babskiego. Ani, że tak brzydko piszesz o mojej siostrze. Ani o twoim przyjacielu empacie.

Słysząc jej ostatnie słowa, Draco zamarł i przeklął siarczyście w myślach. Nie miał pojęcia, że dziewczynka zdążyła przeczytać aż tyle, a wiedza o Vincencie w posiadaniu tej małej była bardzo niebezpieczna. Jedno słowo za dużo i jego przyjaciel może stracić wszystko, stać się wyrzutkiem społeczeństwa czarodziejów.

— Wiesz, kim jest empata? — spytał cicho, zerkając na drzwi.

— Tak. To czarodziej, który bez żadnych zaklęć ani eliksirów potrafi odczytywać emocje innych i na nie wpływać. Czy tak?

Blondyn skinął głową i powoli przykucnął przed nią.

— Nikt nie może się o tym dowiedzieć — oznajmił z powagą.

Hermiona zmarszczyła brwi, zerkając na dziennik Malfoya. Zastanawiała się, dlaczego nie może powiedzieć o tym nawet swojej siostrze. Przecież nic by się nie stało. Poza tym była pewna, że razem z nią chciałaby poznać empatę, w końcu słyszano tylko o pięciu z nich od czasów średniowiecza!

— Ale dlaczego?

— Dlatego, że ludzie nie lubią empatów. Nie ufają im — dodał Draco, widząc jej spojrzenie. — Empata potrafi w ciągu kilku chwil sprawić, że ktoś, kogo kochasz i jest dla ciebie ważny, znienawidzi cię. Albo, że skrzywisz kogoś, na kim ci zależy. Rozumiesz już?

— To znaczy, że Vincent mógłby zrobić tak, że moi rodzice by mnie nie chcieli? Albo, żebyś ty zwolnił Hermionę? Albo nawet wywołać wojnę? — spytała z przestrachem dziewczynka, na co arystokrata skinął głową. — To straszne!

— I właśnie dlatego nikomu o tym nie powiesz.

— Jasne, że nie powiem. Ale Hermionie mogę powiedzieć, że pisałeś o niej złe rzeczy — dodała, uśmiechając się cwanie.

Draco westchnął i z irytacją ścisnął nasadę nosa.

— Czego chcesz w zamian?

— Narysuj mnie. Ale bez żadnych dopisków! — dorzuciła, celując w niego palcem.

Nie czekając na odpowiedź, pognała do sofy, wskoczyła na nią i zaczęła poprawiać sukienkę. Otrzepała rękawek z niewidzialnego pyłku, rozłożyła spódnicę i błysnęła w jego stronę szerokim uśmiechem.

Arystokrata, nie mając żadnego wyboru, westchnął ciężko i podszedł do biurka. Wziął ołówek, przysunął sobie krzesło i oparłszy nogi na sofie, zaczął rysować. Co rusz lustrując uważnie twarz dziewczynki, mógł zobaczyć, że tak naprawdę pomimo wielkiego podobieństwa istniały znaczące różnice między nią, a jego sekretarką. Pierwszą z nich były oczy. Jego podwładna miała brązowe, natomiast jej siostra była posiadaczką tęczówek w odcieniu soczystej zieleni, których kolor wydawał się jeszcze bardziej żywy na tle ładnie przyrumienionej cery. Gdyby zaś Draco miał opisać cerę starszej Granger, powiedziałby, że jest gładka i jasna jak alabaster... a miał podstawy, by tak twierdzić, ponieważ ostatnio nadarzyła się okazja ku temu, by ją zbadać.

Na wspomnienie Paryża jego blade wargi wygięły się w złośliwym uśmieszku. Nie mógł powiedzieć, że mimowolnie pojawiające się obrazy jej nagiej, wracające do niego za każdym razem, gdy na nią patrzył, nie były miłą odmianą. Zdecydowanie wolał to niż wspomnienia z Malfoy Manor.

Ołówek zamarł w powietrzu, gdy po raz kolejny w głowie odtworzyła mu się ta scena. Wszystko działo się zaledwie sekundy, ale czuł, że byłby w stanie odwzorować to na papierze. Był pewien, że zazwyczaj zakryte obojczyki sekretarki są wyraźnie zaznaczone i stanowią piękne odcięcie subtelnej linii szyi od wąskiej talii z niezłymi piersiami. Było to wszystko, co mógł ujrzeć, zanim wylądował na podłodze.

— To możesz to zrobić?

— Co? — spytał, wracając wzrokiem do młodszej Granger.

— No, zęby. Możesz je namalować nieco mniejsze? Są symetrycznie za duże.

Draco skrzywił się na jej słowa, zastanawiając się, co tak naprawdę chciała mu powiedzieć.

— Chyba proporcjonalnie. Nie martw się o to, coś wymyślę — dodał, decydując się na pomniejszenie uśmiechu swojej modelki. — Ale myślę, że na dzisiaj starczy nam rysowania.

— Dlaczego?

— Jestem trochę zajęty.

— Niby czym?

Blondyn uniósł brew i skinął głową w kierunku swojego biurka usłanego teczkami, pergaminami i segregatorami. Nim zdołał dodać coś jeszcze, drzwi do gabinetu tworzyły się, ukazując w przejściu jego sekretarkę z kolejną dostawą dokumentów.

— Rozumiem — oświadczyła dziewczynka i podeszła do Dracona, by móc ocenić jego postępy. — Kto cię tego nauczył? — spytała, nie kryjąc swojego uznania.

— Sam się nauczyłem. Praktyka czyni mistrza.

— Też codziennie ćwiczę i tak nie umiem — zauważyła z wyrzutem.

— Praktyka czyni mistrza tylko czasami — wybrnął Draco, wzruszając ramionami. — Trzeba mieć predyspozycje. Ze ślepego nie zrobisz gracza Quidditcha, z niemowy nie zrobisz śpiewaka, z głuchego nie zrobisz muzyka.

— Jan Sebastian Bach był głuchy, a tworzył.

Słysząc ciche parsknięcie swojej sekretarki, Draco zmrużył oczy.

— Idź już do konferencyjnej, nie jestem niańką. I zabierz ze sobą słownik.

— Jakby to miało odwrócić uwagę od twojej niewiedzy... — mruknęła młodsza Granger, wymieniając z siostrą rozbawione spojrzenia.

— Mówił ci ktoś, że jesteś nieznośna?

— A tobie? — odpowiedziała mu Hermiona - Junior i opuściła gabinet.

Blondyn zmiął w ustach przekleństwo i odrzucił dziennik na biurko, zastanawiając się, dlaczego w ogóle musiał znosić coś takiego.

„Czego się nie robi dla pracy?” — pomyślał, pocierając twarz dłonią.

Opuścił jedną nogę, jednocześnie odpychając się od kanapy. Podjechał o biurka i przygryzł wewnętrzną stronę policzka na widok rozbawionej podwładnej.

— Słucham, Granger, czego chcesz? Poczytać? Porysować? A może doprowadzić mnie do nerwicy?

— Na razie wystarczy mi tylko podpis w tym miejscu — odpowiedziała Hermiona, powstrzymując się od śmiechu.

Draco posłał jej ponure spojrzenie i złożył zamaszysty podpis. Następnie otworzył szufladę, wyjął z niej wosk i zaklęciem rozgrzał końcówkę, pytając:

— Co tak właściwie podpisuję?

— Oficjalną deklarację o transferze i zatrudnieniu mnie na stanowisku twojej asystentki. Zawiadomiłam już Rogersa i nie chcę zostać bez pracy na wypadek, gdybyś zmienił zdanie.

Blondyn skinął głową i przyłożył wosk do pergaminu, wiedząc, że gdyby był w takiej sytuacji, postąpiłby zupełnie tak samo. Nie miał w zwyczaju stawiać wszystkiego na jednej szali bez pewności, czy takie zagranie się opłaca.

— W porządku — rzucił, przykładając swoją osobistą pieczęć. — Jeśli to wszystko, wracaj do pracy. Możesz zacząć od tego — dodał, podając jej pokaźny stosik makulatury.

Gdy jego podwładna nie wykonała żadnego gestu, by odebrać dokumenty, przestał notować i spojrzał na nią z lekką irytacją.

— Czemu mi się tak przyglądasz?

— Po prostu jestem ciekawa...

— Zdziwiłbym się, gdybyś choć raz nie była — burknął z niezadowoleniem.

Hermiona przechyliła głowę, zastanawiając się, czy może zdradzić to, co chodziło jej po głowie. Im dłużej się w niego wpatrywała, tym bardziej nurtowała ją pewna kwestia.

— A więc słucham. Skoro sprawa nie daje ci pracować, może mogę spróbować nakarmić twoją ciekawość. Choć osobiście wątpię, czy ta studnia ma dno, Granger — powiedział w końcu Draco.

— I tak mi nie odpowiesz.

— To bardzo prawdopodobne. Pytaj.

Dziewczyna wróciła na chwilę myślami do Hogwartu, do lat, gdzie jej największymi zmartwieniami były przygotowania do egzaminów... i Malfoy, który od niedawna ponownie zajmował pozycję numer jeden w spisie problemów i zmor Hermiony Granger. Siedział tu, przed nią, niby taki sam, a jednak inny, nie tylko pod względem fizycznym. Obok niej znajdował się mężczyzna o ciętym języku i ostrym umyśle, a tym, co zadziwiało Hermionę, było to, że ani razu nie poczuła z jego strony pogardy kierowanej jej pochodzeniem, co tak nie pasowało do Malfoya, którego mimowolnie miała przed oczami za każdym razem, gdy przebywała w towarzystwie swojego szefa. To i fakt, że z własnej woli zajmował się jej siostrą.

— Jak to się stało, że jesteś właśnie taki?

Blondyn milczał przez długi czas. Patrzył prosto na nią, jednak dziewczyna miała wrażenie, że jej nie widzi, myślami będąc daleko stąd. Jego niebieskie oczy na chwilę straciły blask, jakby nagle przysłoniła je mgła, jednak szybko zamrugał i wrażenie minęło.

— Masz rację — oznajmił w końcu poważnym tonem, choć kącik jego ust drgnął w kpiącym uśmieszku. — Nie odpowiem ci. A teraz zrób w końcu to, za co ci płacą.

Hermiona powstrzymała się przed wywróceniem oczami i wzięła dokumenty, mówiąc:

— Niewiedza rodzi spekulacje.

— Jeszcze nikt nimi nie wyżywił rodziny.

Westchnęła i pokonana podeszła do drzwi. Nim je za sobą zamknęła, wychyliła głowę, dzieląc się jednym ze swoich domysłów.

— Miałeś poważną kontuzję podczas nagich zawodów rodeo.

Absurdalność tych słów wyrwała z ust Dracona krótkie prychnięcie. Pokręcił głową, w żaden sposób nie komentując lekko niepokojących fantazji jego podwładnej. Dopiero gdy usłyszał skrzypnięcie drzwi, pozwolił sobie na niewielki uśmieszek. Właśnie wtedy jego wzrok padł na porzucony dziennik. Raz jeszcze rzucił okiem na niedokończony rysunek, postanawiając popracować nad nim wieczorem. Stworzy kopię, da ją małej Granger i z czystym sumieniem napisze to, co o niej myślał, wyrzucając choć część kotłującej się w nim frustracji.

Schował dziennik, a jego myśli jakby same powróciły do tematu, który nieoczekiwanie pojawił się w czasie tworzenia.

Paryż.

I Granger.

Nagle poczuł nieodpartą chęć, by przenieść na papier to, co utkwiło mu w pamięci, choć wiedział, że rysunek i tak nie odda rzeczywistości w stu procentach. Bo niby jak ukazać bursztynowy błysk marnym kawałkiem grafitu? Jak oddać ruch piersi zwykłą kreską? Jak uwiecznić delikatność skóry i ciepły, miękki ciężar ciała?

Był tylko jeden sposób, by ponownie móc cieszyć się tym wszystkim. Musiał zobaczyć. Poczuć. Wszystko, co wystarczyło zrobić, to wstać, wyjść z gabinetu i znaleźć Hermionę. Zerwałby bluzkę... a może rozpinałby guziczek po guziczku, budując w niej napięcie...? i na nowo poznałby jej ciało. Zacząłby od piersi? A może w pierwszej kolejności skosztowałby ust? Cieszyłby się każdym jej westchnieniem, najcichszym jękiem czy może oddałby się ekstazie i po prostu szukałby upojenia w szaleńczej gorączce? Wziąłby ją od tyłu, na podłodze? A może lepiej, by posadził ją na biurku, zadarł spódnicę i wszedł w nią jednym, mocnym ruchem.

Och, tak, tak byłoby najlepiej. Jeszcze lepiej, gdyby stało się to teraz.

Powoli wstał i nie odrywając wygłodniałego spojrzenia od drzwi, zahaczył palcem o kołnierzyk, by nieco go poluzować. Zrobił pierwszy krok i kolejny, czując, że jego ciało jest bardziej niż gotowe, by wziąć to, co do niego należało.

Złapał za klamkę i gwałtownym szarpnięciem otworzył drzwi, napotykając zaskoczony wzrok sekretarki.

— Panie Malfoy mam... Wszystko w porządku? — spytała niepewnie, widząc, w jak szybkim tempie jego klatka piersiowa unosi się i opada.

Był o krok od rzucenia się na nią, gdy nagle wszystko zniknęło. Całe to pożądanie, gorączka, która trawiła jego ciało, nawet narastający w spodniach problem zniknął, zupełnie jakby ktoś nim sterował.

— Bonjour, mon ami.

— Vincent — warknął Draco, nie mogąc się powstrzymać na widok jego pełnego zadowolenia uśmiechu.

Lloyd wyszczerzył zęby i leniwie przesunął palcem po blacie biurka.

— Jakiś problem? — spytał życzliwie, rozcierając kurz między palcami. — Wyglądasz na... wzburzonego.

— Fils de pute.

O ile Hermiona zaniepokoiła się wulgaryzmem ze strony szefa, jego przyjaciel tylko roześmiał się. Odepchnął się od biurka, podszedł do panny Granger i szarmancko się jej ukłonił, mówiąc:

— Dziękuję za poświęcony mi czas. Rozmowa z panią sprawiła mi prawdziwą... rozkosz — dokończył, zerkając na Malfoya, po czym udał się za nim do gabinetu. — Przyjacielu, chyba nie boczysz się za te pięć minut małej zemsty. Przynajmniej tak mogłem ci się odpłacić za twoją ostatnią.

— Małą? Małą?! Jak ja bym się wytłumaczył, gdyby Granger zauważyła...? Poza tym tu jest dziecko.

— Ciekawe jak tłumaczyłby się wujek Malfoy, gdyby został przyłapany z masztem w gaciach?

Draco zacisnął szczękę, z niepokojem spoglądając na drzwi. Wiedział już, że mała Granger miała skłonności do podsłuchiwania.

— Sukinsyn.

— Powtarzasz się.

— Bo ty się nie zmieniasz — odparował szybko, padając na sofę. Ukrył twarz w dłoniach i jęknął: — Merlinie, to było...

— Niesamowite? Drogi Draconie, rumienisz się. Czyżbym podkręcił twoje emocje ciut za mocno? — zakpił Vincent, siadając na biurku.

— Odbiło ci? Wiesz, co by się stało, gdybym... To moja podwładna, Lloyd, poza tym...

— Powinieneś mi dziękować — przerwał mu Vincent. — Przydałaby ci się jakaś rozrywka, bo wkrótce zwariujesz od nawału pracy. Ja cię tylko delikatnie i subtelnie popchnąłem we właściwym kierunku.

Rozpiął marynarkę i niedbale rzucił ją na oparcie krzesła, walcząc z nadchodzącym wybuchem śmiechu. Niewiele brakowało, by z nim przegrał, gdy zobaczył, jak dyszący przyjaciel niemal wyważa drzwi w poszukiwaniu biednej sekretarki. Zbaraniały wyraz jego twarzy tuż po cofnięciu wpływu również był niczego sobie.

— Nie byłoby problemu, gdybyś nie namieszał mi w papierach McGuffina — kontynuował, przerzucając z ręki do ręki gumową piłeczkę.

— Nie narobiłbym problemów, gdybyś nie podkradł mi Lavine'a. I sponsora.

Lloyd zaśmiał się cicho.

— Czyli co? Na razie jesteśmy rozliczeni? To dla ciebie — dodał, gdy Draco skinął głową. — Na rozładowanie stresu.

Arystokrata chwycił piłeczkę, zastanawiając się nad jego słowami. To, co zrobił Vincent, jak niewiele brakowało, by doskoczył do Granger, było przerażające. Po raz pierwszy w pełni poczuł, jak silnym darem jest empatia i jak bardzo niebezpieczny mógł być jego przyjaciel. Czytać o jego zdolnościach, być świadkiem ich używania to jedno, ale doświadczyć tego na własnej skórze, to zupełnie coś innego. Był przekonany, że emocje, które odczuwał, były jego własnymi, że to on sam pożądał Hermiony, a odcięcie od wpływu Vincenta było jak kocioł zimnej wody.

— Więc przytaszczyłeś tu swój tyłek tylko po to, żeby się odegrać? — upewnił się Draco, odruchowo obracając piłeczkę w palcach.

— Tak. Miałem też nadzieję, że uda mi się ciebie gdzieś wyciągnąć.

— Jestem nieco zajęty.

Vincent skrzywił się, wodząc wzrokiem po aktówkach czekających na jego przyjaciela.

— Nawet wieczorem?

— Nawet wieczorem. Dlaczego pytasz?

Brunet wzruszył ramionami, krzyżując długie nogi. Nie musiał oglądać aury Dracona, by wiedzieć, że jego propozycja wzbudzała w nim nieufność.

— Wyjeżdżam za trzy dni — wyjaśnił, kpiąco wykrzywiając wargi. — Wracam na dłuższy czas do Francji i pomyślałem, że skoro później nie będziemy się widzieć, warto gdzieś wyskoczyć. W celach czysto rekreacyjnych, oczywiście. Ale jeśli wolisz spędzić uroczy wieczór ze Smoczycą...

Blondyn wzdrygnął się i rzucił piłeczką w Vincenta. Po pierwsze, była jego sekretarką. Po drugie, była Granger. Po trzecie... „Nie, no po prostu nie!”

— Pieprz się, Vincent.

— Pozostawię to tobie, mon ami. Mógłbym nawet nieco podkręcić...

Lloyd urwał, widząc uciszający gest Malfoya. Zerknął przez ramię i ujrzał wchodzącą do gabinetu małą miniaturkę Smoczycy. Dziewczynka przeszła się po gabinecie, rozglądając się, jakby czegoś szukała, a gdy natrafiła na Vincenta, podskoczyła, wydając z siebie zdecydowanie przerysowany okrzyk zdziwienia.

— Och, nie wiedziałam, że masz gościa! — oznajmiła donośnie, w zmartwieniu przykładając dłoń do policzka.

Lloyd wymienił z przyjacielem rozbawione spojrzenia i nachylił się, wyciągając do dziewczynki dłoń.

— Miło mi cię poznać, młoda damo. Jestem Vincent...

— ... Lloyd, empata pierdolony!

Brwi bruneta niemal się złączyły, malując na jego twarzy wyraz skrajnego niedowierzania. Zamarł, tępo patrząc, jak mała potrząsa jego dłonią, chwaląc się okazałymi jedynkami. Powoli przeniósł wzrok na Dracona, który wydawał się być równie wstrząśnięty, choć nie dało się przeoczyć rozbawienia zdradzanego przez rozchylone wargi.

— Skąd... ty wiesz — wykrztusił z trudem, po czym ponownie spojrzał na arystokratę. — Powiedziałeś jej?! — wrzasnął, podrywając się z miejsca, co równocześnie uczynił jego przyjaciel.

— Nie. Nie do końca.

— Jak to „nie do końca”?!

Draco zerknął na drzwi, za którymi pracowała Hermiona i posłał Vincentowi zirytowane spojrzenie.

— Ciszej, z łaski swojej. Chyba że chcesz, aby wszyscy się o tym dowiedzieli.

— Och, o to nie muszę się martwić — zaśmiał się ponuro Lloyd. — Mam wrażenie, że ty wystarczająco o to dbasz.

— Kurwa, naprawdę myślisz, że wszystkim o tym rozpowiadam?

— Na to wygląda.

— Ona to tylko przeczytała...

Vincent zacisnął pięści, wyglądając, jakby za chwilę miał się rzucić na przyjaciela. Zrobił krok w jego stronę, sycząc:

— Och, przeczytała. O każdym się tak rozpisujesz? Świetny sposób na trzymanie czegoś w tajemnicy: pisanie o tym.

Zaniepokojona Hermiona - Junior stanęła pomiędzy nimi, zasłaniając sobą Dracona. Gdy poczuła, jak ten robi krok w stronę empaty, naparła na niego, próbując zmusić go do cofnięcia się, jednak równie dobrze mogła gołymi rękami próbować przesunąć Himalaje.

— Och, uspokójcie się! Zachowajcie zdrowy mózg!

Obaj zatrzymali się, spuszczając na nią poirytowany wzrok.

— Rozsądek — rzucili równocześnie.

Mała machnęła dłonią.

— To również wam by się przydało. Będziecie się bić?

Draco spojrzał na Lloyda i pytająco uniósł brew.

— Będziemy?

Ciężko wzdychając, brunet wrócił na miejsce.

— Nie — odpowiedział i zwrócił się do dziewczynki: — Wiesz, że nikt nie może się o tym dowiedzieć?

Nim zdążyła odpowiedzieć, do gabinetu weszła dorosła Hermiona. Na widok swojej siostry w towarzystwie tej dwójki, poczuła niepokój. Do swojego szefa miała zaufanie, jednak Vincent budził pewne podejrzenia i był po prostu irytujący z tymi ciągłymi próbami zaproszenia jej na kolację.

„I ta jego pewność, że w końcu mu ulegnę” — pomyślała z niesmakiem.

— Panie Malfoy, interesant do pana. Czeka w konferencyjnej — oznajmiła, rzucając sugestywne spojrzenie Małej.

Młodsza Granger nie zwracała na to uwagi. Była zbyt pochłonięta wgapianiem się w Vincenta, by zauważyć gest siostry. Zresztą, nawet gdyby było inaczej i tak zostałaby z empatą, by dalej móc go bacznie obserwować.

Zostali sami. Mała dziewczynka uważnie wpatrywała się w mężczyznę, który uprzejmie zdawał się tego nie zauważać, z zaciekawieniem rozglądając się po gabinecie. Chwilę później, gdy już nie mógł udawać, że nie widzi, z jakim zainteresowaniem mu się przygląda, rzucił Małej szybkie spojrzenie, które najwyraźniej ją przestraszyło, bo odskoczyła na bok i ukryła się za pobliską lampą.

— Boisz się mnie?

— Nie — odpowiedziała stanowczo, wychodząc ze swojej kryjówki.

Na widok jej bojowej miny kąciki ust Vincenta uniosły się nieznacznie.

— Więc dlaczego nie usiądziesz obok mnie? — spytał, odsuwając się, by zrobić dla niej miejsce.

— A właśnie, że chętnie usiądę — oznajmiła, zadzierając dumnie głowę. Podeszła do biurka i usadowiła się obok empaty. — Ale robię to dlatego, że sama tego chcę, a nie dlatego, że ty chcesz, żebym usiadła.

— Oczywiście.

Przez krótką chwilę siedzieli w ciszy, która została zaburzona przez głuchy stukot uderzeń małych stóp o biurko.

— Myślałem, że kto jak kto, ale małe damy są lepiej wychowane — rzucił nagle Vincent.

Dziewczynka przestała machać nogami, a w pomieszczeniu ponownie zapadła cisza. Chwilowa.

— Mam dużo energii i muszę ją gdzieś załadować...

— Chyba spożytkować...

Hermiona zmrużyła oczy.

— Czy ty wiesz, że ciągłe poprawianie dziecka zaburza jego pewność siebie i może powodować stany depresyjne?

Vincent uniósł obronnie dłonie.

— Nie miałem takiego zamiaru. Chodziło mi tylko o to, że się nie przedstawiłaś — wyjaśnił.

Mała przez moment mierzyła go wzrokiem, jakby starała się ocenić czy mówi prawdę. W końcu wyciągnęła rękę w jego stronę i rzeczowym tonem powiedziała:

— Hermiona.

— A...?

Widząc jego pytające spojrzenie rzucone w kierunku sali konferencyjnej, dziewczynka przewróciła oczami.

— To moja siostra.

— Dziwne.

— Że mam siostrę? A ty masz brata? — zapytała, poprawiając się na biurku.

— Nie.

— To dopiero dziwne — oznajmiła. — Skoro powstałeś, twoi rodzice powinni wiedzieć, skąd się biorą dzieci.

— A ty wiesz?

— Wiem — oznajmiła z powagą. — Malfoy mi powiedział.

Przez twarz Vincenta przeszedł cień uśmiechu, jednak gdy zniknął, mężczyzna spoważniał i oznajmił z pozoru zdawkowym tonem:

— Dużo rzeczy mówi ci ten Malfoy.

Hermiona wyprostowała się, przeczuwając nadchodzące kłopoty. A raczej przypominając sobie o kłopotach, które już się pojawiły. Nie chciała być powodem kłótni Barbie Malfoya z przyjacielem i choć nie posiadała daru empatii, wiedziała, że pan Lloyd nadal jest zły na kolegę za to, że poznała jego sekret. Dlatego też odchrząknęła i rzuciła:

— Pan Malfoy? Nie. On prawie nic nie mówi. Ciągle pracuje.

— Ach tak?

— Tak. Bez przerwy — oznajmiła, z powagą kiwając głową. — Zupełnie jak Hermiona.

Na wzmiankę o sekretarce Vincent spojrzał na małą z zaciekawieniem.

— Też dużo pracuje?

— Mhm...

— A ma kogoś? — spytał konspiracyjnym szeptem.

— To znaczy? — odpowiedziała, nachylając się w jego stronę.

— Spotyka się z kimś po pracy?

— Hermiona? Daj spokój! — zaśmiała się Mała, w jednej chwili burząc ich konspirację. — Mówiłam ci przecież, że tylko praca jej w głowie. — Nagle przygryzła wargę, a jej oczy rozbłysły. — Myślisz, że mogliby pracować razem?

— Odnoszę wrażenie, że już to robią.

Hermiona klasnęła w dłonie i uśmiechnęła się szeroko.

— Cudownie — powiedziała. — Myślisz, że teraz też tam pracują?

Vincent uniósł brew, w pierwszej chwili nie rozumiejąc pytania dziewczynki.

— Chyba nie mówimy o tym samym — powiedział w końcu.

— Jak to? — spytała. — Przecież jesteś empatą. Powinieneś wiedzieć, co mi chodzi po głowie — oznajmiła nieco zawiedziona. Rzuciła mu rozgniewane spojrzenie, słysząc jego cichy śmiech.

— To tak nie działa — rzucił, rozbudzając w niej ciekawość.

— A jak?

— Nie czytam ludziom w myślach, tylko jestem w stanie odgadnąć ich emocje na podstawie odcienia ich aury.

Źrenice dziewczynki rozszerzyły się.

— A moją widzisz? — uśmiechnęła się szeroko, gdy skinął głową. — Jaka jest? Jaka?

— Powiem ci, jeśli mi obiecasz, że nikomu nie zdradzisz naszej tajemnicy — powiedział z powagą. Gdy mała Hermiona przytaknęła, zamknął na chwilę oczy, skupiając się na osobie dziewczynki. Chwilę później otworzył oczy.

— I?

— Powiedziałbym, że fioletowa.

— Ale jaka dokładnie? Śliwkowa, wrzosowa, purpurowa, lawendowa czy ametystowa?

— Lawendowa — oznajmił, nie mając za knuta pojęcia, czym różnią się podane przez dziewczynkę odcienie. Uśmiechnął się szeroko, gdy mała Hermiona zeskoczyła z biurka i z uwagą zaczęła rozglądać się wokół siebie, próbując zobaczyć swoją aurę.

Jak na komendę odwrócili się w stronę drzwi do sali konferencyjnej, w których chwilę później pojawiła się dorosła Hermiona z naręczem dokumentów.

— Przepraszam cię, skarbie, że to tyle trwało — powiedziała, kucając przed Małą. — Mam nadzieję, że nie narzucałaś się zbytnio panu Lloydowi — dodała, zerkając na przyjaciela swojego szefa.

— Ależ skąd! Ta urocza młoda dama umilała mi czas oczekiwania bardzo interesującą rozmową — oznajmił, puszczając do Małej oczko. Przeszedł za obiema Hermionami do części dla sekretarek, obserwując, jak szykują się do wyjścia.

— A o czym rozmawialiście? — spytała starsza z nich, ubierając Małej płaszczyk.

— O kolorach — wypaliła dziewczynka. — Muszę kupić nowe kredki.

Dorosła Hermiona zaśmiała się.

— Zobaczę, co da się zrobić. Może znajdziemy jakieś w drodze do domu.

— A może mógłbym paniom towarzyszyć? — spytał Vincent uprzejmym tonem. — Znam naprawdę dobry sklep rysowniczy, całkiem niedaleko stąd.

— A co z panem Malfoyem? — spytała chłodno Hermiona, zawiązując pod szyją apaszkę.

— Właśnie, Lloyd. Co ze mną?

Hermiona uśmiechnęła się zwycięsko, widząc zawiedzioną minę swojego wątpliwego adoratora.

— Do widzenia panom — oznajmiła, chwytając Małą za rączkę.

— Widzimy się rano, Granger.

Zanim Hermiona zdołała wyprowadzić Małą z biura, ta wyrwała rękę z jej uścisku i podbiegła do szefa siostry.

— Ale później. Muszę zdążyć zjeść śniadanie.

Przez chwilę mierzyli się natarczywymi spojrzeniami. W końcu mężczyzna odpuścił i oznajmił:

— O dziewiątej.

Zmrużył oczy, widząc jej zwycięski uśmiech.

— Być może obie zdążycie się uczesać — dodał kąśliwie, zerkając na gumkę smętnie zwisającą na pojedynczym loku. Tylko tyle zostało z warkocza młodszej Granger.

— To — oznajmiła donośnie Hermiona - Junior, ujmując jeden z poskręcanych kosmyków — jest powód do dumy. Czy ty wiesz, że zaledwie pięć procent ludności ma kręcone włosy?

— Wyczytałaś to w mądrej książce?

— Nie — odparła, wyginając usta w podkówkę. — To akurat powiedziała mi siostra. Miłego popołudnia i wieczoru — dodała, po czym podbiegła do uśmiechającej się Hermiony i chwyciła jej wyciągniętą dłoń.

Sekretarka nie czekała długo z pytaniami. Gdy pokonały korytarz i przywołały windę, zagadnęła:

— I jak ci się tu podoba?

— Dość nudno — odpowiedziała bez zastanowienia dziewczynka. Nie czekając na to, aż drzwi do końca się rozsuną, wskoczyła do windy, by móc wcisnąć odpowiedni przycisk. — Ale Barbie Malfoy jest zabawny. Nieco anafilaktyczny, ale zabawny.

Hermiona chwyciła rękę swojej kopii i wyprowadziła ją z windy, kierując się w stronę kominków. W wieku sześciu lat ten sposób podróżowania był o wiele bezpieczniejszy i przyjemniejszy.

— Barbie Malfoy? — powtórzyła, obserwując, jak Mała nabiera proszku. Była zbyt zaskoczona tym dziwacznym pseudonimem, by zwrócić uwagę na nie do końca trafiony wybór słów młodszej siostry.

Dziewczynka wzruszyła ramionami.

— Rodzice ostatnio kupili mi lalkę. Ma takie same włosy — oznajmiła, po czym weszła do kominka i szeroko się uśmiechnęła. — Do zobaczenia w domu.

***

Następnego dnia Draco nie był zbytnio zaskoczony, gdy równo o dziewiątej do jego gabinetu wpadła mała, kudłata istota, wrzeszcząc:

— Pokaż mi!

— Pokaż mi co? — mruknął, nawet nie unosząc głowy znad listu.

— Pokaż mi, proszę.

— Co mam ci pokazać?

Mała podskoczyła z rozsadzającej ją ekscytacji.

— Rysunek! Nie mów, że nie skończyłeś — zmartwiła się, a jej czółko przyozdobiła linia niezadowolenia.

Arystokrata w końcu na nią spojrzał i sięgnął do teczki, gdzie bezpiecznie spoczywał jego dziennik. Od wczorajszego wydarzenia postanowił nie trzymać go na widoku i cały czas mieć go przy sobie. Schylił się, wyjął cienką książeczkę i przekartkował ją, szukając strony z najnowszym szkicem.

Młodsza Granger wydała pisk, który zapewne miał oznaczać zniecierpliwienie i wyciągnęła rękę po dziennik.

— Rany! — zawołała, patrząc na swoje wierną podobiznę, zgodnie z umową pozbawioną jakichkolwiek dopisków. — Czy mogę go zabrać?

— Podejdź tu.

W dwóch krokach doskoczyła do fotela i wyciągnęła w jego stronę dziennik. Blondyn jednak nie wziął go. Zamiast tego, wyjął różdżkę i przyłożył ją do portretu, po czym machnął nią w kierunku czystej kartki leżącej na jego biurku. Widząc niezrozumienie na twarzy Hermiony - Junior, Draco skinął głową na kartkę, na której powoli zaczęły pojawiać się linie.

Dziewczynka podeszła bliżej, nachylając się tak bardzo, że koniuszkiem nosa niemal wodziła po papierze. Westchnęła, widząc, jak kolejne linie łączą się, tworząc kopię rysunku Dracona, a gdy ta była już gotowa, delikatnie podniosła pergamin. Pomimo początkowej radości, teraz wydawała się być przygnębiona.

— Dlaczego tak jest? — spytała, przenosząc spojrzenie na blondyna. — To, że jedni mają magię, a inni nie?

Arystokrata zamarł, czując się tak, jakby ktoś cofnął go w czasie do pierwszego spotkania z Hermioną. Tak samo wyglądająca dziewczyna. Podobne pytanie.

— Coś z wózka, kochaneczki? — dobiegł do przesłodzony głos, jednak słodycze były ostatnimi rzeczami, o jakich teraz myślał. Było to dość niezwykłe, jak na jedenastolatka, którego każda zachcianka zostawała spełniona w ułamku sekundy, lecz to, co przed chwilą słyszał, skutecznie odciągało jego uwagę od czarodziejskich przekąsek.

— To prawda? — spytał Flinta, który sprawiał wrażenie bardzo zadowolonego z siebie. W końcu udało mu się podsłuchać bardzo ciekawą informację.

— Tak. Gdzieś w tym pociągu jest Harry Potter.

Draco uniósł lekceważąco brwi, jednak w duchu odczuwał chęć, by odszukać ów sławnego Pottera. Pottera, który w jakiś sposób pokonał Czarnego Pana, stawiając przed społeczeństwem czarodziejów nie lada zagwozdkę. Jak tego dokonał? Jakim cudem udało mu się przeżyć? Co wydarzyło się tamtej nocy?

Odsunął się, robiąc miejsce dla wózka, wokół którego zaraz pojawiło się stadko pierwszoklasistów. Skrzywił się, gdy wśród nich wyłowił wzrokiem nieudacznika, który chodził po całym pociągu, szukając swojej obślizgłej ropuchy, jednak jeszcze większy niesmak budziły w nim okrzyki zaskoczenia, gdy jeden z mugolaków otworzył czekoladową żabę. Reszta nachyliła się w jego stronę, zastanawiając się, jakim cudem kawałek czekolady jest w stanie się poruszać.

— Kurcze...

— Nieźle! Rodzice nie uwierzą, jak im powiem!

— Nie rozumiem, jak to się dzieje?

— I pewnie nie zrozumiesz — odezwał się głośno Draco, uśmiechając się do stojących obok Crabbe'a i Goyle'a.

Ciemnoskóry chłopiec odwrócił się w ich stronę i zmarszczył brwi.

— Jak to? — zdziwił się. — Nie wyjaśnią nam tego w szkole?

Draco prychnął pod nosem.

— Takich rzeczy nie wyjaśnia się w szkole. Czarodzieje po prostu to wiedzą. Żeby zrozumieć, trzeba być jednym z nas.

Na jego słowa, jedna z dziewczyn stojących przy wózku odwróciła się i poczęstowała go nieprzechylnym spojrzeniem. Miała potarganą, sterczącą na wszystkie strony czuprynę, zadarty nos i wielkie zęby, zupełnie jak u wiewiórki.

— Naprawdę to jest takie ważne? To, że jedni mają magię, a inni nie? — spytała zarozumiałym tonem.

— Tak — odpowiedział pewnie, marszcząc z obrzydzeniem nos. — My, czarodzieje, po prostu jesteśmy od was lepsi.

Wiewióra zadarła podbródek. Widać było, że jego słowa uraziły ją do żywego, a jej natura niemal krzyczy, nakłaniając ją do tego, by pokazała zarówno jemu, jak i wszystkim pozostałym, którzy myśleli podobnie, że są w błędzie.

— To się okaże w szkole.

Pamiętał, że to zdanie nie dawało mu spokoju za każdym razem, gdy okazywała się lepsza od niego. Z każdym kolejnym testem, jego niechęć do Hermiony rosła i jedyny sposób, w jaki mógł to odreagować, to dokuczanie jej... do czasu, aż nie wytknęła mu braku umiejętności w Quidditchu i nie ośmieszyła go przed całą grupą. Od tamtego czasu to nie było odreagowywanie, to była jawna wojna.

Pokręcił głową na myśl, jak bardzo był wtedy głupi i skupił się na dziecku, które ze smutną miną czekało na jego odpowiedź. Czy czarodzieje byli lepsi? Nie, oni wszyscy byli tylko ludźmi i wśród obydwu tych grup znajdowały się jednostki godne podziwu i te, które należałoby odizolować.

— Pytasz mnie o coś, czego nie wiedzą nawet najmądrzejsi czarodzieje — odpowiedział w końcu, nie mogąc się oprzeć wrażeniu déjà vu.

Dziewczynka westchnęła i usiadła na biurku, ściskając w dłoni swój portret. Nie machała nogami, nie wierciła się, była za bardzo spokojna, co zaniepokoiło Dracona.

— Co jest?

— Boję się — wyznała cichutko, jakby niepewnie.

— Ktoś ci coś zrobił?

Mała pokręciła głową i potarła policzek, jakby ocierała łzę. Widząc to, arystokrata w pierwszej chwili chciał uciekać, nie miał zamiaru bawić się w opiekunkę, a już szczególnie nie chciał mieć do czynienia z płaczącym dzieckiem. Nachylił się w jej stronę i spytał:

— W takim razie, o co ci chodzi?

— A co, jeśli jestem niemagiczna?

To było ostatnie, czego mógł się spodziewać i jedyne pytanie, z którego nie wiedział, jak wybrnąć. Zastanawiał się, czy nie użyć tej niewielkiej tony papierów znajdujących się tuż za nią jako wymówki, jednak zanim powiedział cokolwiek, dziewczynka dodała:

— Ja tak bardzo chcę do Hogwartu, być czarodziejem, rzucać zaklęcia, tak jak ty i Hermiona. A jeśli nie będę mogła?

— No wiesz, skoro macie tych samych rodziców, bardzo prawdopodobne jest, że i ty będziesz miała magiczne zdolności — skłamał, dobrze wiedząc, jak małe są na to szanse.

Mała raptownie uniosła głowę i uśmiechnęła się do niego.

— Serio?

— Serio — potwierdził, niemal czując, jak te słowa rozdzierają mu gardło. — A teraz, jeśli chcesz, możesz mi pomóc i zanieść to Granger.

Dziewczynka zacmokała i zeskoczyła z biurka, chwytając teczkę.

— Ja to chyba już nigdy nie zrozumiem, dlaczego mówicie do siebie po nazwisku — mamrotała, żwawym krokiem podchodząc do drzwi.

Draco uśmiechnął się lekko i wrócił do pracy, rozmyślając o ich rozmowie. W końcu doszedł do wniosku, że bycie samotnym, choć zdradzonym człowiekiem jest dużo lepsze od bycia rodzicem i był zadowolony z tego, że nie postanowił wcześniej założyć rodziny.

Schylił się, by wyjąć z dolnej szuflady umowy dla nowych sponsorów i zaklął, przypominając sobie, że jego sekretarka zabrała je ze sobą do domu, by tam na spokojnie móc wprowadzić poprawki.

— Granger!

— Tak?

Uniósł głowę i westchnął, widząc w przejściu obie siostry.

— Granger, masz te umowy?

— Jakie znowu umowy?

— To do tej drugiej Granger — wyjaśnił Małej Draco, jednocześnie wyciągając dłoń po dokumenty. — Idź do konferencyjnej.

— Mamy jakieś spotkanie? — spytała jego sekretarka, już wyciągając notes, by móc zapisać szczegóły. — Zamówić jakiś lunch?

Blondyn potarł skroń, powoli gubiąc się w tym wszystkim. To, że po pewnym czasie mieniło mu się w oczach, mógł przeboleć, ale takie zamieszanie źle działało na jego skołatane nerwy.

— Nie. Ty przynosisz umowy, ty siedzisz w konferencyjnej i już nie przeszkadzasz.

— Oczywiście — mruknęła sekretarka, dając siostrze znak, by zrobiła to, o co prosił jej przełożony.

Gdy zostali sami, dziewczynka oparła dłonie na biodrach. Przypatrywała się Draconowi tak długo, że ten w końcu musiał zareagować.

— Wiesz — zaczęła, gdy przyciągnęła już jego uwagę — myślę, że skoro ci się mylimy, powinieneś nas jakoś ponazywać. Rozumiesz, nadać jakieś pseudonimy. Jak skarbek. Albo chichotka.

— Sądzę, że jednak zostanę przy starej wersji.

— Bo wiesz, u nas w domu też się myliliśmy — ciągnęła dalej, zupełnie nie przejmując się tym, co powiedział. — Teraz na Hermionę mówią Hermiona, a na mnie Mała albo Młodsza... ale bardziej wole sama sobie wymyślać imiona.

— Świetnie.

Młodsza Granger błysnęła szerokim uśmiechem.

— Prawda? No więc jak będziesz na mnie mówił?

Arystokrata ciężko westchnął i ze złością odrzucił pióro, przyozdabiając dokumenty pięknym, soczystym kleksem. Odruchowo chwycił różdżkę i usunął atrament, a gdy zauważył, że Mała przygląda mu się, czekając na jego wybór, rzucił pierwsze lepsze imię, które wpadło mu do głowy.

— Scarlet. Może być?

— Nie. Mam lepszy pomysł — odpowiedziała. Tak naprawdę jej nowe imię krążyło w jej głowie od pewnego czasu, a dokładniej, od wczorajszej rozmowy z panem Lloydem. — Lawenda. Mów na mnie Lawenda.

— Bardziej pasowałby kaktus...

— Co mówisz?

— Nic takiego. Wracaj do konferencyjnej.

Z ciężkim westchnieniem mała Hermiona opuściła gabinet, jednak zamiast do wyznaczonej jej sali, skierowała się w stronę sekcji dla sekretarek. Zanim jednak blondyn zdołał to w jakikolwiek sposób skomentować, dziewczynka z powrotem pojawiła się w jego gabinecie w towarzystwie pluszowego zająca, którego uszy smętnie zwisały, wleczone za nią po podłodze. Bez słowa przeszła przez pomieszczenie i zamknęła się w sali konferencyjnej.

Draco uśmiechnął się zwycięsko, gdy w jego gabinecie wreszcie nastała cisza. Odrzucając od siebie obraz smutnej Scarlet, zmuszonej do spędzenia kolejnego dnia samej w pustej sali, wrócił do pracy. Godziny mijały, a on z zadowoleniem stwierdził, że zdołał wykreślić już kilka pozycji z listy rzeczy do zrobienia na dziś. Jeśli sprawy w dalszym ciągu będą układać się tak, jak teraz, dzięki tym kilku dniom dodatkowej pracy zdołają w pełni nadrobić zaległości i będą mogli w spokoju pracować nad kolejnymi etapami organizacji Sympozjum.

Odłożył pióro i przetarł zmęczone oczy, marząc o choćby kilku minutach przerwy. Już miał zawołać sekretarkę i poprosić ją o filiżankę herbaty, jednak w ostatniej chwili rozmyślił się i wstał, kierując się w stronę jej biura.

— Coś się stało?

— Nie, Granger, po prostu chciałem napić się herbaty — widząc, jak sekretarka wstaje z miejsca, dodał: — Masz chyba ważniejsze rzeczy do roboty.

Nie zważając na jej zdziwienie, machnął różdżką w stronę czajnika i wyjął filiżankę, po czym wsypał do niej kilka liści herbaty.

— Też chcesz? — rzucił po chwili zawahania.

— Poproszę — odpowiedziała, adresując kolejną kopertę. Uśmiechnęła się pod nosem, gdy blondyn odwrócił się, nasypując herbaty do kolejnej filiżanki, co zapewne w jego mniemaniu miało być próbą wynagrodzenia jej tego, że przez niego musi przerywać urlop.

— Nie powinnaś jej dzisiaj przyprowadzać — rzucił nagle, opierając się o stolik. — Męczy się tutaj.

„Nie musiałaby się męczyć, gdybyś mi nie kazał przychodzić do pracy” — pomyślała, jednak w porę zdołała ugryźć się w język i powiedziała:

— Mówiłam już, że nie chcę jej co chwila podrzucać do kogoś innego. Poza tym dzisiaj i tak wychodzę wcześniej, prawda? — spytała, chcąc się upewnić czy ich umowa nadal obowiązuje. — No właśnie — dodała, gdy jej szef skinął głową.

— Dużo masz jeszcze do zrobienia?

— Właściwie nie, ale jest pewien problem — widząc jego pytające spojrzenie, wyjaśniła: — Twoi rodzice chcą się dzisiaj spotkać, by omówić warunki przekazania pieniędzy.

— To będziesz musiała pójść na to spotkanie.

— Ale...

— Zajmę się nią, Granger — oznajmił, widząc, jak z niepokojem zerka w stronę sali konferencyjnej. — A później będziesz mogła już iść do domu.

Mężczyzna odwrócił się, słysząc świst czajnika, a jego wargi przybrały postać cienkich bladych kresek, gdy zauważył stojącego w drzwiach Olivera Wooda. Bez słowa nalał wrzątku do filiżanki i zamknął się w swoim gabinecie.

„To by było na tyle, jeśli chodzi o moją herbatę” — pomyślała Hermiona, patrząc na pozostawione przez niego naczynie. Ostatecznie postanowiła jednak nie poświęcać humorom przełożonego więcej czasu, niż było to konieczne i skupiła całą swoją uwagę na uśmiechającym się do niej Oliverze. Nie trzeba było długo czekać, by odwzajemniła ten gest.

W tym samym czasie Draco Malfoy siedział przy swoim biurku, powoli obracając ołówek w dłoni. Oliver, świadomie bądź też nie, mógł sporo namieszać. Obawiał się tego, że przez jego nędzne zaloty będzie musiał w pośpiechu znaleźć kogoś innego na miejsce swojej asystentki. Bo jeśli Granger nagle poczuje, że najwyższy czas...

— Pssst...

Wyrwany z ponurych rozmyślań blondyn powoli odwrócił się w kierunku drzwi do sali konferencyjnej, zza których wyglądała mała Hermiona.

„Scarlet” — poprawił się w duchu.

— Pssst... — powtórzyła, ponaglającym ruchem przywołując go do siebie. Cmoknęła poirytowana, gdy zobaczyła, jak mężczyzna powoli unosi brew, przypatrując się jej z rezerwą. Niczym szpiedzy z filmów akcji, które nieraz oglądała z tatą, przemknęła w kilku drobnych kroczkach przez gabinet, doskakując do Dracona.

— Kto to jest? — spytała konspiracyjnym szeptem.

— Nie wiem.

— Nie wiesz?! — spytała zszokowana. Do tej pory uważała przełożonego siostry za osobę, która, nawet jeśli nie wszystko, to dużo wie i zawsze będzie mogła się do niej zwrócić o radę. Pomimo zawodu, dziewczynka szybko odzyskała rezon i powróciła do swojego detektywistycznego tonu. — Co on tutaj robi?

— Nie wiadomo — skłamał gładko, ledwo powstrzymując drżenie kącików warg na widok narastającego niepokoju dziewczynki. — Nie wiadomo skąd przyszedł, nie wiadomo, czego chce...

— Chce zaprosić Hermionę na obiad — wyjaśniła szybko dziewczynka, po czym bezceremonialnie usadowiła się na jego biurku. — Myślisz, że to bezpieczne?

— Jedzenie obiadu?

— Nie — odpowiedziała, przewracając oczami. — Spotykanie się z takim nieznanym.

— Nieznajomym.

— No właśnie. A jemu bardzo zależy na tym, żeby spotkali się poza biurem.

— To źle? — spytał od niechcenia, składając podpis na kolejnym pergaminie.

Mała Hermiona wydęła wargę, zastanawiając się nad odpowiedzią. W końcu wzruszyła ramionami i, podając mu kolejny dokument do podpisu, powiedziała:

— Nie, no chyba dobrze... ale nie do końca. Są ładniejsi — powiedziała z przekonaniem, znacząco patrząc na blondyna. Dopiero gdy ten powoli uniósł głowę znad dokumentów, w porę zdołała ugryźć się w język, zanim zaprzepaściłaby szansę na realizację swojego planu. Uśmiechnęła się szeroko, ukazując brak jednego ząbka i, klepiąc go po ramieniu, rzuciła:

— My tu gadu, gadu, a ty przecież musisz pracować.

Czując na sobie jego nieprzychylne spojrzenie, zeskoczyła z biurka, przy okazji z pełną gracją strącając stojącą na krawędzi lampę.

— Oj — wybąknęła, przeskakując przez drobinki szkła. — Hermiona mnie woła! — wykrzyknęła uradowana i wybiegła z gabinetu.

Blondyn przez chwilę wpatrywał się w drzwi, za którymi zniknęła, w duchu przyznając, że, na szczęście, przyszło mu pracować z tą mniej irytującą Hermioną Granger. Zanim jednak posprzątał zrobiony przez dziewczynkę bałagan, wyjął z teczki dziennik i szybko odnalazł właściwą stronę. Wziął do ręki ołówek i z mściwym uśmiechem dał upust swojej frustracji, dopisując do wizerunku małej Hermiony odpowiednią uwagę. Przeczuwając, że wkrótce dołączą do niej kolejne, schował dziennik w bezpiecznym miejscu i zaczął przeszukiwać dokumenty. Gdy znalazł ten odpowiedni, wstał i przeszedł do sekcji dla sekretarek, w której jego podwładna pouczała młodszą siostrę odnośnie tego, jak ma się zachowywać podczas jej nieobecności.

— ... dobrze. Ale później pójdziemy do Plackarni Pani Duffy?

— A miałabyś coś przeciwko, gdybyśmy dzisiaj zjedli obiad gdzie indziej? — spytała Hermiona ze zbolałą miną. — Tak jakby jesteśmy już umówione — wyznała, przykucając przed małą.

— Tak jakby z tym Oliverem?

Hermiona zmarszczyła brwi, patrząc podejrzliwie na młodszą siostrę.

— A tak właściwie, to skąd wiesz, jak on ma na imię?

— Usłyszałam... przypadkiem — dokończyły wspólnie. — Czyli ten pan jednak może na ciebie liczyć...

— Jeśli już o liczeniu mowa — wtrącił szybko Draco, zanim mała zdążyłaby zdradzić kolejnej osobie jego prywatne zapiski z dziennika — tu masz pełnomocnictwo do zarządzania transferami pieniędzy i do dokonania wszelkich formalności, jeśli chodzi o tych konkretnych sponsorów. I radziłbym ci się pośpieszyć, jeśli chcesz zdążyć na to spotkanie — dodał, wskazując głową w stronę starego zegara. — A ty, Scarlet, idź do konferencyjnej.

— Jestem Lawenda.

— Do konferencyjnej — rozkazał ponownie.

— Nie, powiedz: Lawenda.

Blondyn zgromił ją spojrzeniem, które było w stanie odebrać odwagę niejednemu dorosłemu czarodziejowi, jednak na małej Hermionie Granger zdawało się nie robić żadnego wrażenia. Z wysoko uniesionym podbródkiem stanęła do ich kolejnej niemej potyczki, nie mogąc oprzeć się chęci podniesienia rzuconej przez niego rękawicy.

— Kochanie, idź do sali. Za dwie godziny będę z powrotem — poprosiła sekretarka, prowadząc Małą do przeznaczonego dla niej pomieszczenia. — Może lepiej będzie, jeśli zabiorę ją ze sobą? — spytała, gdy wróciła do przełożonego.

— Daj spokój, Granger — prychnął. — Bądź co bądź, to spotkanie biznesowe. Poza tym, co może się stać?

Z ciężkim sercem dziewczyna przyznała mu rację. Zabrała z biurka przygotowane wcześniej dokumenty i wyszła na korytarz, kierując się w stronę kominków. Gdy odgłos jej kroków ucichł, mężczyzna zablokował zaklęciem jedne z drzwi do sali konferencyjnej, tak, by jedynym możliwym z niej wyjściem było to, które znajdowało się w jego gabinecie. Zanim jednak wrócił do pracy, zajrzał do Małej, chcąc móc z czystym sumieniem zająć się swoimi sprawami. Uniósł brew, widząc porozrzucane po podłodze, pomięte pergaminy. Przeszedł przez pomieszczenie i przysiadł na stole obok dziewczynki, przez moment przyglądając się jej pracy nad kolejnym rysunkiem.

— Potrzeba ci czegoś?

— Nie — odpowiedziała, poruszając się niespokojnie na krześle. Z zaciętą miną skrzyżowała nogi, usilnie próbując zignorować zarówno narastający ucisk pęcherza, jak i obecność pana Malfoya.

— A wiercisz się tak... bo?

— Trochę chce mi się siku, dobra?!

— Korytarzem prosto, trzecie drzwi po prawej. Trafisz?

— Poczekam na Hermionę — burknęła.

Blondyn uśmiechnął się pod nosem, zastanawiając się, ile czasu minie, nim dziewczynka będzie zmuszona schować urazę i skorzystać z jego wskazówek.

— Czy ty wiesz, że trzymanie moczu grozi powstawaniem kamieni nerkowych?

Hermiona spojrzała na niego, zaniepokojona.

— Wymyśliłeś to sobie — powiedziała, marszcząc brwi.

— A jeśli nie? — zapytał, powoli kierując się w stronę wyjścia.

— Poczekam — oznajmiła dobitnie.

Blondyn wzruszył ramionami i wrócił do siebie. Po niespełna dziesięciu minutach w gabinecie pojawiła się Scarlet w towarzystwie swojego pluszaka. Podeszła do niego z zaciętym wyrazem twarzy i powiedziała:

— Zaprowadź mnie do tej łazienki.

— A nie możesz iść sama? Czekam na ważną wiadomość od mojego szefa.

— Nie. Ktoś musi pomóc rozpiąć mi te spodnie — odpowiedziała, wskazując na szelki ogrodniczek.

Mężczyzna rzucił zaniepokojone spojrzenie na problematyczne zapięcie i wychylił się na krześle, spoglądając w stronę korytarza w poszukiwaniu jakiejkolwiek pomocy. Na jego nieszczęście Ministerstwo ziało pustkami i, przeklinając swoją sekretarkę, musiał samotnie stanąć do walki z dziwną klamrą.

— W porządku. Chodź — rzucił, wyciągając do niej rękę.

Prowadząc Małą do toalet, Draco nerwowo rozglądał się w ostatniej próbie znalezienia pomocy. Jedyną osobą, na którą się natknął, był Ian, jednak nim zdołał go zawołać, rudzielec zręcznie zmienił korytarz, unikając spotkania z przerażającym go przełożonym.

— Szybciej... — ponaglała go dziewczynka, przestępując z nogi na nogę.

— Było czekać jeszcze dłużej — skarcił ją, próbując podważyć zapięcie. — To chyba jest jakieś zepsute — powiedział pod nosem, chwilę przed tym, jak udało mu się rozpiąć pierwsze z nich. — Dlaczego tak stoisz? — spytał, widząc, jak młodsza Granger przypatruje mu się z mieszaniną zaciętości i irytacji. — No co?

— Wyjdź na korytarz. To damska ubikacja.

Blondyn rozchylił usta, jednak nic nie powiedział. Posłusznie wykonał rozkaz, trzaskając ze złości drzwiami. W pierwszej chwili chciał wrócić i zostawić ją samą, jednak doszedł do wniosku, że tym samym ryzykowałby zagubienie Hermiony w zawiłych korytarzach Ministerstwa.

Po stanowczo zbyt długiej chwili drzwi uchyliły się, ukazując roztrzepaną czuprynę. Bez żadnego słowa Draco przykucnął i zapiął szelki.

— Dobrze ci to idzie — oznajmiła zadowolona Scarlet, która musiała niemal biec, by iść na równi z rozgniewanym szefem siostry.

Ten nawet się nie zatrzymał, choć rzucił jej krótkie, nieprzychylne spojrzenie.

— Nie mogę pojąć, dlaczego sama nie potrafiłaś tego zrobić. Nie ma w tym żadnej filozofii, zwłaszcza dla takiego geniusza — zakpił.

Dziewczynka, nie wychwyciwszy w tym ironii, wzruszyła ramionami.

— Moje zdolności motorystyczne nieco szwankują.

— Motoryczne.

— No właśnie. Podobno częste rysowanie pomaga — powiedziała, zerkając na Dracona z ciekawością. — Skoro ty tak dobrze rysujesz, mógłbyś mnie tego nauczyć?

— Nie.

Mała wygięła usta w podkówkę i weszła za nim do biura.

— Dlaczego?

— Jestem zajęty.

— A jutro?

Arystokrata westchnął i wrócił do pracy, starając się ignorować obecność Scarlet i nieprzyjemne uczucie bycia obserwowanym.

— Jutro — rzucił na odczepne. — Idź do konferencyjnej i więcej mi nie przeszkadzaj, dobrze?

Uradowana wizją jutrzejszej lekcji rysowania, Scarlet ochoczo pokiwała głową i posłusznie wykonała jego polecenie. Zaczęła przeglądać swoje rysunki i oceniać, które z nich pokaże jutro panu Malfoyowi. „O nie, ciebie muszę schować” — pomyślała, patrząc na jedną ze swoich prac, która przedstawiała jej siostrę i pana Malfoya, trzymających się za ręce. Złożyła pergamin i schowała go do tylnej kieszeni spodni, po cichu licząc na to, że już wkrótce będzie mogła oglądać podobny obrazek w prawdziwym życiu. Gdy skończyła segregację swoich prac, zaczęła rozglądać się za jakąś teczką, w której mogłaby je wszystkie trzymać razem, bez obawy, że ulegną zniszczeniu. Nie znajdując niczego, co by było do tego odpowiednie, po raz kolejny wyszła z sali konferencyjnej.

— Na jutro potrzebuję po dwa komplety kopii tych dokumentów, MacPhee. Gdy skończysz, przygotuj zestawienie dotychczasowych działań promocyjnych, z wyszczególnieniem nakładów finansowych oraz wykazem środków dostępnych na dalsze promowanie Sympozjum, nie tylko na Wyspach — polecił Draco, podając pracownikowi dokumenty. — Zanim wyjdziesz, chcę widzieć gotowy raport na swoim biurku.

Rudowłosy chłopak wziął pokaźny plik pergaminów, z trudem utrzymując je w rękach, zapewniając przy tym, że wszystko zostanie wykonane na czas. Gdy zniknął mu z oczu, blondyn odwrócił się w kierunku Małej.

— Jesteś głodna?

— Nie. Potrzebuję teczki do mojego portfolia.

— Portfolio — poprawił ją, odwracając się na fotelu. Przez moment przyglądał się zawartości jednej z półek, po czym zapytał: — Może być skoroszyt? A tu masz jeszcze koszulki.

Wyposażona w materiały od pana Malfoya dziewczynka, podskakując, wróciła do sali, by móc dalej przygotowywać się na jutrzejszą lekcję. Zanim jednak zdążyła zamknąć drzwi, usłyszała wołanie siostry:

— Kochanie, już jesteśmy!

— Udało się wszystko załatwić? — zapytał Draco, zupełnie ignorując obecność Olivera Wooda.

— Tak, mam dokumenty — odpowiedziała Hermiona. — Zabiorę je ze sobą do domu, by wszystko opisać i uporządkować. Nie będą potrzebne?

— Nie, chyba nie.

— Hej, skarbie, zabierz swoje rzeczy — powiedziała, widząc wchodzącą do gabinetu siostrę. — Możemy już iść.

— Ale jak to już?! — spytała Mała, nie kryjąc niezadowolenia.

— Cześć, szkrabie. Lawenda, prawda? — spytał Wood, czochrając czuprynę dziewczynki.

— Jestem Scarlet — odpowiedziała i bez słowa poszła do konferencyjnej. Po chwili wróciła z naręczem swoich prac, mając nadzieję, że zdąży przygotować wszystko w domu. Podała siostrze rękę, nie mogąc doczekać się jutrzejszej lekcji.

— Scarlet, pożegnaj się ładnie z panem Malfoyem.

— Do widzenia — powiedziała dziewczynka i razem z siostrą i nudnym Oliverem wyszła na korytarz.

Gdy został sam, Draco wykreślił z notesu kolejne punkty znajdujące się na jego liście rzeczy do zrobienia. I choć czuł, że potrzebuje odpoczynku, był zadowolony z tego, co udało im się osiągnąć przez zaledwie kilka dni. Jeśli sprawy nadal będą toczyć się podobnym torem, już wkrótce będzie mógł wrócić do Paryża, tam, gdzie znalazł swoje miejsce. Teraz był już pewien tego, że nigdzie indziej nie czuje się tak dobrze, jak tam. W miejscu, w którym życie toczy się zbyt szybko, by mieć czas na rozpamiętywanie przeszłości.

Przeszedł przez gabinet i zajrzał do sali konferencyjnej, chcąc upewnić się przed jutrzejszymi spotkaniami, że Scarlet pozostawiła ją w nienaruszonym stanie. Już miał wyjść, gdy zobaczył leżącą pod stołem zgiętą kartkę papieru. Schylił się po nią i przyjrzał się rysunkowi Małej.

— Dobre sobie — zaśmiał się cicho, chowając pergamin do kieszeni marynarki.

***

Oliver odprowadził wzrokiem udającą się do toalety Hermionę i, ukrywając skrępowanie za szerokim uśmiechem, odwrócił się z powrotem do jej siostry. Siostry, która z niewiadomych przyczyn patrzyła na niego tak, jakby był krnąbrnym uczniem. W jej spojrzeniu iskrzyła się nieufność i pewnego rodzaju nieprzychylność. Od początku kolacji, młodsza Granger nie powiedziała do niego ani słowa, od czasu do czasu lustrując go od stóp do głów, co budziło w nim zakłopotanie. Zupełnie, jakby ukradł jej słodycze, a ona tylko czekała, aż od nadmiaru cukru dostanie próchnicy i niechybnie umrze. Nie było to przyjemne doświadczenie.

— Wood, tak? — rzuciła niespodziewanie, przerywając nerwową dla niego ciszę. — Chyba musimy porozmawiać — dodała poważnym tonem, opierając splecione dłonie na stoliku.

Oliver uśmiechnął się uprzejmie i nachylił się w jej stronę.

— Jasne. O czym...?

— Hermiona śmierdzi.

Brwi bruneta poszybowały w górę. Zaśmiał się, jednak gdy dotarło do niego, że dziewczynka nie powiedziała tego jako żart, odchrząknął parę razy, zastanawiając się, jak powinien zareagować na takie wyznanie.

— Nie wiem, co masz na myśli, ale nieładnie tak...

— Prawie nigdy nie myje zębów. Wiesz, jak to jest. No wiesz, dorosłość — wyjaśniła dobrodusznie, machając lekceważąco dłonią. Odrzuciła loki w wyćwiczonym, choć nieco groteskowym geście i dodała: — Nigdy nie ma się na nic czasu, nawet na coś tak prymitywnego, jak mycie jamy ustnej.

— Prymitywnego?

Scarlet vel Lawenda zmarszczyła brwi, wybita z rytmu przez jego pytanie.

— Hmm... Możliwe, że coś przemieniłam. Ale to nie instynktowne. Wracając do rozmowy, Hermiona często zapomina myć pępek. Wiesz, to takie małe, prawie niewidoczne miejsce, ale jednak jest to niezjadliwe.

— Niesmaczne.

— Podsumowując, Hermiona będzie złą żoną. I pomyśleć, że ona może mieć dzieci! — zamartwiała się dziewczynka, przykładając dłonie do policzków. — Czy ty wiesz, że ponad osiemdziesiąt procent zachowań przejmujemy po rodzicach? No kto by chciał mieć z nią potomstwo!

— Ćśś — uciszył ją Wood, rozglądając się dookoła. Skinął głową starszej parze siedzącej na lewo i mruknął: — Chyba wiem, co robisz.

Mała próbowała utrzymać kamienne oblicze, jednak w końcu westchnęła i z niezadowoleniem opadła na oparcie.

— Więc nie będziesz już za nią chodził? — spytała, zaczynając bawić się obrusem.

Oliver przyglądał jej się przez chwilkę, po czym uśmiechnął się delikatnie i raz jeszcze nachylił, by nadać ich rozmowie jeszcze więcej prywatności.

— Hej — szepnął, przyciągając jej uwagę. — Jeśli martwisz się o swoją siostrę, przyrzekam, nie mam złych zamiarów. Nie chcę jej skrzywdzić. Bardzo ją lubię i mam nadzieję, że ty kiedyś polubisz mnie.

Dziewczynka ponownie westchnęła i sięgnęła po szklankę. Upiła łyk soku, skrzywiła się, czując jego słodko kwaśny smak i niby od niechcenia, mruknęła:

— Niewyliczone. Ale Hermiona chyba cię nie polubi w ten sposób.

Ostatnie zdanie sprawiło, że Wood przestał wypatrywać jej siostry.

— Dlaczego?

— Hermiona ma już męża. — „No, prawie ma” — poprawiła się w myślach, niemal uśmiechając się na wspomnienie swojego rysunku.

— Coś się stało?

Głos starszej Granger wyrwał Olivera z odrętwienia. Chłopak odchrząknął i zerknął na jej prawą dłoń, gdzie na serdecznym palcu gościł drobny, złoty pierścionek. Widok tej tak wiele mówiącej ozdoby odebrał mu cały rezon.

— Taak... Nie, absolutnie nic — poprawił się szybko, wstając z miejsca. — Strasznie mi przykro, ale muszę już iść, przypomniałem sobie o jednej sprawie...

Zaskoczona tą nagłą zmianą w jego zachowaniu Hermiona przez chwilę stała bez słowa. Zerknęła na swoją siostrę, będącą w tym momencie ucieleśnieniem niewinności i wszystkiego, co dobre i sięgnęła po torebkę.

— W porządku, nic się nie stało. Może jutro uda nam się spędzić więcej czasu — zaproponowała nieśmiało.

Wood uśmiechnął się, jednak tym razem dziewczyna odniosła wrażenie, że nie był to w pełni szczery uśmiech.

— Może. Dzięki za dzisiaj, dobrej nocy.

— Dobrej... — wydukała Hermiona, z niezrozumieniem wpatrując się w pośpiesznie oddalającego się bruneta.

— Może jednak trzeba było wybrać owocowe perfumy — zasugerowała jej siostra, zakładając swój żółty płaszczyk.

Kasztanowłosa spojrzała na nią i w zamyśleniu skinęła głową.

— Trzeba było.

— Nie martw się tym Oliverem. Jak to mówią, lepszy gołąb na dachu, niż rydz. Idziemy?

Nie czekając na odpowiedź, chwyciła siostrę za rękę i razem wyszły na zewnątrz. Chwilę im zajęło, nim złapały taksówkę, jednak udało im się wrócić do domu, nim przyjemnie chłodne popołudnie przemieniło się w naprawdę mroźny wieczór. Zdążyły nawet uciąć krótką pogawędkę z ich sąsiadem, panem Crossem, którą nieoczekiwanie przerwała gwałtowna ulewa. W pośpiechu pokonały ostatnie metry, dzielące ich od ciepłej herbaty i wygodnych łóżek i w tej właśnie chwili obie panny Granger szykowały się do snu.

— Już jutro wracają rodzice. Cieszysz się? — spytała starsza z nich, wyjmując z półki dodatkowy ręcznik.

Rozwinęła go i podeszła do siostry, by pomóc jej wytrzeć włosy, które w tej chwili oplatały jej twarz niczym pnącza diabelskiego sidła.

— Cieszę. Ale będę tęsknić — mruknęła Scarlet, owijając wokół palca pasek białego szlafroka.

— Przecież widzimy się w każdy weekend — przypomniała sekretarka. Odłożyła ręcznik i nachyliła się, by delikatnie pstryknąć Małą po nosie. — A jeśli coś się dzieje, zawsze możesz zadzwonić i zaraz się pojawię.

Dziewczynka uśmiechnęła się smutno i przytuliła się do siostry. Wtuliła twarz w identyczny szlafrok, który miała na sobie i cichutko wyjaśniła:

— Za tobą też będę tęsknić, zawsze tęsknię. Ale będę też tęsknić za magią.

Starsza Granger nagle spoważniała. Odsunęła się, by móc przykucnąć przed Scarlet i dokładnie się jej przyjrzeć. Doskonale znała ten ton i wiedziała, co dręczy jej małą siostrę.

— Posłuchaj mnie, aniołku. Wiesz, ile ja miałam lat, kiedy pojawiły się u mnie umiejętności magiczne?

— Dziesięć — odpowiedziała dziewczynka.

— A ty masz...?

— Sześć.

— Więc masz jeszcze cztery lata, prawda? A nawet jeśli tak się nie stanie, jest wiele innych rzeczy, które możesz robić w magicznym świecie — zapewniła ją starsza Granger, po czym delikatnie postukała ją w skroń. — Tu, w środku, masz o wiele więcej wiedzy na temat zaklęć, niż niejedno czarodziejskie dziecko w twoim wieku.

Mała skrzywiła się, a jej brwi zbiegły się, jakby za chwilę miała się rozpłakać. Wydęła wargę i ponownie przytuliła się do siostry, tym razem kryjąc twarz w jej wilgotnych lokach.

— Ale ja tak bardzo bym chciała czarować.

— Wiem, skarbie. Poczekamy, a jeśli... — Hermiona zawiesiła głos, nie mogąc się przemóc, by dokończyć zdanie. Rozumiała ją, ona sama nie wyobrażała sobie, że wiedząc o istnieniu magii, ta mogłaby być poza jej granicami. — A jeśli nie, pomyślimy, jak pogodzić szkołę mugolską z dodatkowymi zajęciami. W porządku?

Scarlet odsunęła się i skinęła głową. Ucałowała siostrę, porwała w objęcia pluszaka od rodziców i, powłócząc nogami, udała się do sypialni.

Hermiona z bólem patrzyła na ten widok, jednak wiedziała, że nic nie może zrobić i tylko czas pokaże, czy jej siostra posiada magiczne umiejętności. Sięgnęła po różdżkę i krótkim machnięciem usunęła pokaźnych rozmiarów kałużę w łazience. W momencie, gdy ruszyła do swojego pokoju, dom wypełnił donośny dźwięk dzwonka.

— Rany, ależ to głośne — usłyszała marudzenie Małej.

W duchu przyznawała jej rację. Notując w pamięci, że jutro musi nieco wyciszyć dzwonek, zeszła na dół i otworzyła drzwi, za którymi czekał na nią Ian MacPhee.

— Och... Przepraszam, że tak późno... — wybąkał, wytrzeszczając oczy na jej szlafrok.

— Nic się nie stało — zapewniła go Hermiona, powstrzymując się od śmiechu na widok jego skrępowania, zapewne spowodowanym jego domysłami. — Pod spodem mam piżamę — zapewniła go, rozchylając górę, by pokazać mu szeroki, szary podkoszulek z czarnymi kotami i miotłami.

Ian westchnął z ulgi i zaśmiał się nieco nerwowo.

— Całkiem fajna.

— Prezent urodzinowy od siostry. Wejdziesz? — spytała, otwierając szerzej drzwi.

Rudzielec niepewnie wszedł do środka i tak typowym dla siebie gestem poprawił okulary. Dopiero teraz dziewczyna zauważyła trzymany przez niego pergamin.

— Przysyła mnie pan Malfoy. Mam od ciebie wziąć te papiery, jednak będą mu potrzebne — wyjaśnił i rozejrzał się niepewnie, jakby sprawdzał, czy gdzieś za rogiem nie czai się jego szef, gotów potrącić mu pensję za jego niezbyt przyjazny ton.

— No dobrze, zobaczmy — mruknęła Hermiona, odbierając od niego pergamin, na którym widniała lista potrzebnych dokumentów.

Skrzywiła się i sięgnęła po pilota, by wyłączyć telewizor, z którego dobiegały irytujące odgłosy walki. Nacisnęła przycisk w momencie, gdy główny bohater właśnie wykonywał skomplikowaną serię ciosów, lecz ku jej zdziwieniu ekran wcale nie wygasł. Zmarszczyła brwi i spróbowała ponownie, z tym samym skutkiem.

— Może to wina baterii — zasugerował niepewnie Ian, podchodząc do Hermiony.

— Nie... Dziś rano je wymieniałam — mruknęła, delikatnie stukając pilotem o dłoń.

„Jeśli teraz nie zadziałasz, idę po różdżkę” — zagroziła, kolejny raz próbując wyłączyć telewizor.

Ku jej zdziwieniu urządzenie jakby samo z siebie zmieniło stację. Zniknął samotny bohater otoczony stadem samurajów, a ich miejsce zajął przerażający obraz.

Dziewczyna zacisnęła uchwyt na pilocie, niemal nieświadomie robiąc krok w przód. Tuż za nią stał Ian, który z równie bezmiernym przerażeniem obserwował, jak grupa czarodziejów kierująca się do pałacu Buckingham bezlitośnie morduje znajdujących się w pobliżu mugoli. Kolejne ciała padały na wilgotną ziemię, jedno po drugim w akompaniamencie zielonego błysku i krzyku jeszcze żywych ofiar.

— To... To nie może...

Hermiona nawet nie próbowała nic powiedzieć. Przełączyła kanał, błagając, by to, co przed chwilą zobaczyli, było wyłącznie niesamowicie realistycznym filmem, jednak następna stacja nadawała ten sam obraz. I kolejna. I następna.

— Nie — wychrypiała, z coraz większą desperacją naciskając przycisk.

Następne wydarzenia rozegrały się błyskawicznie. Huk. Brzdęk szkła. Lodowaty podmuch wiatru wpadający do salonu. Urwany krzyk Iana. Ciemność.

To właśnie wtedy rozpoczęło się Polowanie.

---

Ave my!
Mamy świadomość tego, że to nie jest hucznie zapowiadany siódmy rozdział, ale postanowiłyśmy nieco przyspieszyć wielkie BUM, a przynajmniej jego początek. Bo cały następny rozdział będzie rozwinięciem, tego, o czym mieliście okazję właśnie przeczytać.
Jak pewnie zdążyliście zauważyć, nastał niestety czas, kiedy nie jesteśmy w stanie dodawać rozdziałów regularnie, nawet co dwa tygodnie. Mamy nadzieję, że opowiadanie samo w sobie wynagrodzi Wam dłuższy czas oczekiwania na kolejne rozdziały, zwłaszcza teraz, kiedy co miało się rypnąć - rypnęło i teraz pozostaje tylko czekać, aż Polowanie zacznie zbierać swoje żniwa.
Czy ktoś ma już jakieś podejrzenia, kto jest odpowiedzialny za całą wesołą hecę?

Przysyłamy buziaki (;******) dla wszystkich tych, którzy prawidłowo typowali, że tajemnicza postać z poprzedniego rozdziału jest siostrą Hermiony. Ale czy ktokolwiek obstawiał, że będzie to Hermiona x2? :) Także teraz Was zostawiamy, rozpływajcie się nad postacią małej Scarlet, póki jeszcze możecie :)

PS: W Dzienniku Dracona Malfoya zostały odblokowane kolejne karty: Scarlet i Ian.
PS2: Dziękujemy za wszystkie oddane na nas głosy, zarówno w plebiscycie Świeżaków, jak i konkursie na Blog Miesiąca, organizowanego przez Księgę Baśni. Jesteście najlepsi!

Do następnego!