Prolog

Hermiona Granger mruknęła coś niewyraźnie pod nosem i wyciągnęła rękę w poszukiwaniu różdżki. Ziewnęła przeciągle i niezgrabnym ruchem nadgarstka włączyła radio. Gdy z głośników wydobył się energiczny głos spikera, przewróciła się leniwie na drugi bok, odgarniając wszędobylskie loki z twarzy.

… Czeka nas słoneczny i piękny dzień. Termometry wskażą piętnaście stopni. Cóż, wygląda na to, że wiosna na dobre się zadomowiła i najwyższy czas schować zimowe kurtki głęboko do szafy. Czy ten dzień mógłby się zacząć lepiej? Wysłuchajmy najnowszego przeboju Fatalnych Jędz: Eliksir szczęścia.  Tak, moi drodzy, właśnie tak brzmi sobotni poranek o godzinie 8:30…

Noga dziewczyny mimowolnie zaczęła podrygiwać w rytm dynamicznej perkusji, podczas gdy mózg powoli trawił informacje podane przez spikera. Będzie musiała zabrać z domu rodziców resztę swoich ubrań. Kupić cieńszą, bardziej odpowiednią na cieplejsze temperatury garsonkę. I wydepilować nogi...

8:30?!

Poderwała się gwałtownie, rozglądając się w poszukiwaniu zegarka i jęknęła żałośnie, widząc jego tarczę, której wskazówki bezczelnie wskazywały na to, że zaspała. I to akurat dzisiaj!

Wygramoliła się spod zagrzanej kołdry i pobiegła do łazienki, zbierając po drodze wyszykowane na dzisiejszy dzień ubranie.

— Cholera jasna! — zaklęła, próbując nie myśleć o tym, iż upragniony awans ucieka jej sprzed nosa szybciej, niż Ron pochłaniał kurczaka. — Musiałeś nawalić — syknęła, oskarżycielsko patrząc w stronę starego budzika. Ten jednak, o zgrozo, nic sobie z tego nie robił.

Kiedy wczoraj kładła się spać, miała wszystko zaplanowane. Wstać wcześniej, wziąć odprężającą kąpiel i w spokoju przygotować się do pracy. Do pierwszego dnia pracy na nowym, wymarzonym stanowisku asystentki dyrektora do spraw Międzynarodowej Współpracy Czarodziejów. O godzinie 7 miała zjeść śniadanie, by już o 7:30 wyjść z domu i wstąpić do cukierni, po drobny poczęstunek z okazji awansu. Cóż… nici z ciasta.

— I nici z depilacji — oznajmiła, cmokając z niezadowoleniem.

W pośpiechu założyła ubranie i zaczęła szczotkować zęby, co chwilę nerwowo spoglądając na zegarek. Aby ukryć fakt, iż jej nogi nie są nienagannie gładkie, pobiegła do szuflady w poszukiwaniu rajstop.

— Za ciemne — powiedziała, wyrzucając jedną parę — pozadzierane… te zbyt grube… Czy w tym domu naprawdę nie ma choć jednej dobrej pary?! — histeryzowała, walcząc z upływającym czasem. — Są!

Gloria chwały, która spłynęła na dziewczynę w wyniku dokonania niemożliwego w postaci znalezienia na pozór nienagannego egzemplarza rajstop, szybko ustąpiła miejsca frustracji spowodowanej nasilającym się bólem podbrzusza. Przez chwilę stała w bezruchu ze swoją zdobyczą w rękach, tocząc wewnętrzną walkę pomiędzy zignorowaniem zapowiedzi zbliżającego się okresu, tym samym ryzykując, iż pojawi się w najmniej oczekiwanym momencie, a poświęceniem kilku bezcennych minut na opanowanie sytuacji.

— Nawet nie ważcie się ruszać — zagroziła wskazówkom zegara, zamykając się w łazience.

Tik-tak

Tik-tak

Tik-tak

— Gdzie są moje klucze? — zaintonowała nerwowo chwilę później, przeszukując torebkę.

Przed wyjściem omiotła spojrzeniem pokój, by mieć pewność, że niczego nie zapomniała. Zamknęła drzwi, kiwnęła w pośpiechu głową sąsiadowi i zniknęła za rogiem, udając, jak co dzień, że kieruje się na przystanek. Ścisnęła różdżkę i przeniosła się do Ministerstwa, trzymając się myśli, iż być może nie zdążyła odebrać zamówienia z cukierni i zjeść śniadania, ale przynajmniej nie spóźni się do pracy.

Gdy tylko pojawiła się w atrium, wiedziała, że coś wstrząsnęło pracownikami Ministerstwa. Gorączkowe szepty odbijały się od ścian, lawirując pomiędzy ciekawskimi spojrzeniami a gestami wyrażającymi dezaprobatę.

— Granger!

Skrzekliwy głos przełożonego przeszył umysł dziewczyny, nim zdążyły uformować się w nim domysły na temat tego, co się wydarzyło. Odwróciła się i posłała niewielki uśmiech w stronę eleganckiego, wytwornego mężczyzny. A przynajmniej takie stwarzał pozory, dopóki się nie odezwał. Aiden Rogers był szczupłym mężczyzną średniego wzrostu. Zarówno jego przyozdobiona kozią bródką twarz, jak i włosy, nosiły pierwsze ślady mijającego czasu, jednak piwne oczy nadal iskrzyły się sprytem i intelektem. Szyty na miarę garnitur nadawał mu wygląd poważnego, szanowanego człowieka, jednak jego głos zupełnie nie pasował do jego osoby i raczej przywodził na myśl gwiazdę rocka po tygodniowym tournée na Saharze.

— Właśnie cię szukałem — ciągnął dalej, szybkim krokiem kierując się do windy. Hermionie nie pozostało nic innego, jak podążyć za nim. — Zaszło kilka zmian i całe Ministerstwo stanęło na głowie.

— Co się stało? — spytała, poprawiając trzymane w ramionach aktówki.

— Afera hazardowa w Ministerstwie Gier i Sportu. Ponadto wyszło na jaw, że zamieszani są w to pracownicy praktycznie wszystkich szczebli Ministerstwa. Oczywiście stracili już stanowiska, przez co mamy tu rozgardiasz — prychnął, nerwowym gestem przeczesując kozią bródkę. — Resztę opowie ci panna Patil. Jestem pewien, że zna więcej szczegółów ode mnie.

Hermiona skrzywiła się. To oznaczało niestałe godziny pracy, gorączkowe szukanie zastępstw i falę artykułów Rity Skeeter. Akurat teraz, gdy ich departament rozpoczynał olbrzymie przedsięwzięcie z francuskim Ministerstwem.

— Czy delegacja już tu jest?

— Do tej pory nie dostałem żadnej wiadomości — odpowiedział pan Rogers, wchodząc do windy. — Muszę stawić się w Departamencie Spraw Wewnętrznych. Pod moją nieobecność masz siedzieć w gabinecie i zająć się gośćmi, gdyby się zjawili. Powiedz Patil, że to ona przyjmuje dziś wszystkich interesantów i odpowiada za korespondencje. Przygotuj dokumenty dla delegacji z listą propozycji i wykazem kosztów na wypadek, gdybym był nieobecny przez dłuższy czas.

— Oczywiście. Zajmę się wszystkim.

Mężczyzna skinął głową, zawijając bródkę wokół palca. Wiedząc, iż rozmowa dobiegła końca, Hermiona wyjęła z aktówki kartkę z listą zadań na dzień dzisiejszy i dopisała kilka pozycji. Mogła pożegnać się z myślą o lunchu.

Z wysoko uniesioną głową wyszła z windy, myśląc o dzisiejszym dniu jak o kolejnej okazji, by się wykazać i udowodnić, iż w pełni zasługuje na awans. Była zdeterminowana i gotowa, by stawić czoło przeszkodom zesłanym przez los, cokolwiek by to nie było.

— Cześć — pisnęła na jej widok Parvati, gdy tylko weszła do ich biura odgradzającego korytarz od gabinetu przełożonego. Naczelna plotkara Ministerstwa zerknęła na drzwi do gabinetu pana Rogersa i podbiegła do niej, chwytając ją za nadgarstek. — Słyszałaś już? Pięciu z naszego departamentu wyleciało za hazard i korupcję. W tym nasz nadzorca.

— Niemożliwe...

— Jego żona też będzie miała proces!

Zdumiona dziewczyna odłożyła aktówki na swoje biurko. Nie mogła uwierzyć, że ta miła, starsza para brała udział w tej aferze. Przecież jeszcze wczoraj zapraszali ją na ślub wnuka!

— Wydawali się w porządku — mruknęła, wyciągając różdżkę i kierując ją na listę zadań. Po chwili obok leżała jej kopia.

Parvati zaśmiała się i pokiwała palcem, jakby pouczała drugą sekretarkę.

— Tacy zawsze mają coś za uszami. Mi od razu wydawali się zbyt... poukładani — prychnęła, dając do zrozumienia, że bycie poukładanym to dla niej wybryk natury równie wielki, co ziejące ogniem świnie.

Hermiona nie odpowiedziała. Przywykła do charakteru Parvati. Zawsze wszystko wiedziała, na wszystko miała już wyrobione zdanie i trudno było ją przekonać do zmiany poglądu. Była uparta i sprytna, jednak drugiej sekretarce nie podobało się to, w jaki sposób podchodziła do obowiązków i jak osiągnęła swoje stanowisko. A osiągnęła je dzięki mężczyznom, którzy tracili zdrowy rozsądek pod wpływem jej egzotycznej urody.

— To dla ciebie — Hermiona podała jej kopię i usiadła na swoim miejscu, wyciągając z szafki plik segregatorów.

Parvati nachyliła się i niechętnym wzrokiem przyjrzała się kartce.

— Co to?

— Lista zadań. Te podkreślone są dla ciebie... — resztę jej zdania zagłuszył jęk zawodu panny Patil.

— Korespondencja? — spytała, wydymając wargę. — Przecież to nudy. A ty co masz? Co masz, co masz, co masz... — podśpiewywała pod nosem, skanując wzrokiem jej zadania. — O. Delegacja.

Hermiona uniosła wzrok znad dokumentów. Nie podobał jej się ton Parvati.

— O co chodzi?

— Delegacja już tu jest. Jednoosobowa. W gabinecie szefa — dodała, zerkając z uśmiechem na drzwi.

Kasztanowłosa poderwała się z miejsca.

— I ty mi to mówisz dopiero teraz? — szepnęła, piorunując ją wzrokiem.

Parvati machnęła dłonią.

— Nie gorączkuj się tak. Delegacja nie zając, a wiedzieć co w trawie piszczy zawsze warto — oznajmiła, rozsiadając się na swoim krześle. Zarzuciła nogę na nogę i zaczęła piłować paznokcie.

— Jak długo tu siedzi?

— Jakieś dziesięć minut.

— Merlinie — jęknęła żałośnie dziewczyna, biorąc cenne aktówki. Podeszła do drzwi i wzięła głęboki oddech.

Widząc to, druga sekretarka zachichotała.

— Przydałoby ci się coś więcej na uspokojenie niż wentylacja.

Hermiona przewróciła oczami i zapukała. Po chwili weszła do środka, nie spuszczając wzroku z aktówek, które powoli zaczęły wymykać się z jej uścisku.

— Przepraszam, że tyle to trwało. Jestem Hermiona Granger i podczas nieobecności pana Rogersa postaram się przedstawić podstawowe informacje o wkładzie brytyjskiego Ministerstwa Magii w projekt.

Gdy poprawiła dokumenty i w końcu miała pewność, iż te nie wylądują na podłodze, dziewczyna uniosła wzrok.

— Nie śpieszyłaś się zbytnio... Granger.

---

No heeej :) Tęskniliście? Bo my bardzo. Nawet nie zdawałyśmy sobie sprawy, że będzie nam brakować tego wszystkiego... choć bez pisania wytrzymałyśmy jakieś niecałe trzy tygodnie, dzięki czemu początkowe rozdziały będą dodawane regularnie, co tydzień... a przynajmniej taki jest plan.

Tak jak przy Naucz mnie latać wprost nie możemy się doczekać, by już teraz, zaraz dodać następne rozdziały, wiedząc, co się tam dzieje. A dziać się będzie sporo i już w siódmym z nich spadnie na Was łajnobomba.

Co przedstawia prolog każdy z Was już pewnie wie (a jeśli nie, to proszę nam wrócić do początku notki!) i choć po nim wydawać by się mogło, iż jest to opowiadanie, które skupiać się będzie na ich wspólnej pracy w Ministerstwie... cóż, nic bardziej mylnego! (Czytelniku, jeśli jeszcze tego nie zrobiłeś, zajrzyj do zakładki "Zanim przeczytasz" lub prześledź tekst, który fruwa sobie po prawej stronie bloga).

W trakcie przygody z "Polowaniem na czarownice" będziecie mieli do czynienia zarówno z postaciami znanymi Wam z uniwersum HP, jak i też z zupełnie nowymi. I chociaż będziecie irytować się na Karierowiczkę, dziwić się przyjaźni Dracona z Lloydem i sztyletować zdradziecką su*ę, to możemy się założyć o naszą skąpą skrytkę w Gringottcie, że ich perypetie wciągną Was niczym Myślodsiewnia... albo i nie...

Żywiąc głęboką nadzieję, że się nie zawiedliście i ta krótka notka wzbudziła w Was zainteresowanie naszym nowym opowiadaniem, żegnamy się, już w tradycyjny sposób:

Do następnego!

Wasze CM&S