Paryski gwóźdź do trumny

~ Siedemnaście dni do rozpoczęcia Polowania ~

Chcąc iść za ciosem, Hermiona wstała wcześniej niż zwykle, by pojawić się w pracy przed swoim szefem. Nim wejdzie do biura, dziewczyna będzie miała przygotowane papiery potrzebujące jego podpisu i ciepłą kawę.

„Czy ty się przypadkiem nie podlizujesz?”

Skrzywiła się, niechętnie przyznając rację natrętnemu głosikowi, który, de facto, brzmiał jak Malfoy. Miała jednak wrażenie, że po jej wczorajszym wyczynie, arystokrata patrzył na nią nieco bardziej przychylnym okiem. Jeszcze trochę wysiłku, jeszcze trochę znoszenia jaśnie wielmożnego panicza, a być może osiągnie cel.

„Hermiona Granger, asystentka szefa departamentu do współpracy czarodziei. Jak to pięknie brzmi” — pomyślała, z uśmiechem kiwając sąsiadowi na powitanie.

„Tak samo pięknie, jak lizanie dupska przełożonego?”

„Pieprz się, Malfoy.”

Odsuwając od siebie myśl, że przez nadmiar obowiązków nabawiła się schizofrenii, skręciła w boczną alejkę, rozejrzała się, po czym przeniosła do Ministerstwa. Nie musząc lawirować przez tłum pracowników, szybko dotarła do wind.

Wszystko szło zgodnie z jej planem. Sporządziła kopie dokumentów, powsadzała wszystko do teczek i zrobiwszy kawy, weszła do gabinetu Malfoya. I tu wiara w ów plan zachwiała się, gdyż Draco przybył na miejsce przed nią. A raczej, sądząc po jego wyglądzie, w ogóle stąd nie wychodził.

Hermiona przygryzła wargę, wpatrując się w śpiącego blondyna. Nie podobała jej się ta sytuacja. Po pierwsze: istniało wielce prawdopodobne ryzyko, że Draco będzie w paskudnym nastroju. Po drugie: będzie musiała go obudzić.

„Pięknie...”

— Ehem... Panie Malfoy?

Nic. Zero reakcji. Młody mężczyzna dalej spał w najlepsze, wtulając twarz w leżące na jego biurku dokumenty.

Podeszła bliżej niego, odkładając teczki na blat.

— Och, ty snobistyczny gnojku... — mruknęła pod nosem, sięgając do jego ramienia. Delikatnie nim potrząsnęła. — Panie Malfoy.

Skrzywił się i mruknął coś niezrozumiałego. Ot, cała jego reakcja.

— Wstawaj, księżniczko. Nie masz czasu na drzemkę dla urody.

— Granger...?

Hermiona mocniej zacisnęła dłoń na kubku, słysząc jego zaspany głos. Była pewna, że nie udało jej się go obudzić. I kiedy już myślała, że właśnie oto dorobiła się kolejnej reprymendy, Malfoy dodał:

— Czy to kawa?

Wyprostował się, pociągając nosem, a dziewczyna westchnęła w duchu, widząc, jak kieruje nieobecne spojrzenie na kubek. Blondyn potarł twarz naznaczoną wgłębieniami po nocy spędzonej na biurku i nieco bardziej przytomnym głosem spytał:

— Która godzina?

— Za pięć ósma — odpowiedziała, podając mu kubek.

— Co takiego się stało, że postanowiłaś zaszczycić Ministerstwo swoją obecnością o pięć minut wcześniej?

Draco odebrał od niej kubek i upił łyk, niemal jęcząc, czując smak czarnego napoju bogów. Zaraz jednak zmarszczył brwi, jakby coś sobie przypominając i z żalem odstawił kawę.

Hermiona wzruszyła ramionami, mimowolnie przypominając sobie swoje wcześniejsze myśli.

— I tak musiałam wcześniej wyjść z domu — skłamała gładko.

Draco zerknął na kawę, po czym posłał jej powątpiewające spojrzenie.

— Granger, to, że wczoraj coś ci się udało, nie oznacza, że jak mi się trochę popodlizujesz, to cię awansuję. Co w tym jest?

Podążyła za jego wzrokiem na teczki.

— Dokumenty, o które pan prosił.

Na jej słowa, skrzywił się nieznacznie i potarł skroń, odpędzając od siebie resztki snu. Otworzył teczkę, przebiegł pierwszą stronę wzrokiem i odrzucił całość z powrotem na blat. Nie zamierzał niczego podpisywać, dopóki nie będzie wyglądać jak całkowicie przytomny człowiek.

— No dobrze, Granger, dam ci okazję do podlizania się.

— Ja się wcale...

— Muszę na chwilę wrócić do siebie. W razie czego jestem na ważnym spotkaniu i niedługo powinienem wrócić. Gdyby w tym czasie wydarzyło się coś... niepożądanego, wina spadnie na ciebie — oznajmił, zakładając marynarkę na mocno pogniecioną koszulę. — Aha i jeszcze jedno — dodał, będąc już przy drzwiach. — Od wczoraj nie piję kawy. Możesz to wyrzucić i przynieść coś zdrowego. Żadnej kofeiny i innych dodatków.

Gdy została sama, przeniosła wzrok na kawę, nie mogąc odtrącić natrętnej myśli o tym, jak miło by było wsadzić mu ten kubek w odbyt. Akurat dziś musiał stać się fanem zdrowego żywienia!

„Żadnych dodatków? Bez kofeiny? Będziesz pił samą wodę.”

Z ciekawości zerknęła do papierów, nad którymi pracował całą noc i skrzywiła się. Kosztorys. Wzięła jego pióro i usiadła za biurkiem, dokańczając za Dracona pracę, po czym wróciła do części dla sekretarek, gdzie panna Patil poczęstowała ją niechętnym spojrzeniem. Parvati nie było na rękę to, że jej rywalka wróciła i to w tak niezwykły sposób. Można by pomyśleć, iż po czymś takim Malfoy mógłby dać jej awans.

— Rogers prosi cię do swojego gabinetu — rzuciła, patrząc, jak druga sekretarka z mściwym uśmiechem stawia na tacy szklankę z wodą.

— Ma jakieś zastrzeżenia co do sympozjum?

— Nie, to jakaś sprawa z kadrą tej nowej szkoły.

Gdy została sama, panna Patil zerknęła na zegarek i pisnęła z podekscytowania. Zobaczy ją! Najsłynniejszą modelkę świata czarodziei! I osobiście da jej zaproszenie na pokaz Which Witch?, o czym Parvati marzyła od lat. A to wszystko miało stać się... teraz.

Zaparło jej dech, gdy zobaczyła wchodzącą do środka blondwłosą piękność. Wysoka, posągowa, obdarzona oczami w kolorze pochmurnego nieba, przyciągała wszystkie spojrzenia niczym grecka bogini zstępująca z Olimpu. Właśnie ta bogini podeszła do Parvati i z uśmiechem, który uwydatnił jej kształtne usta, podała jej dłoń.

— Ty musisz być Parvati. Draco nie wie?

— Oczywiście. Nie ma go nawet w biurze, więc tak jak pani mówiła, będzie miał niespodziankę — odpowiedziała, rosnąc z dumy na błysk aprobaty w oczach piękności.

Blondynka wyjęła z torebki kopertę i wręczyła ją sekretarce.

— Doskonale się spisałaś. To nie będzie problem, jeśli poczekam na niego w jego gabinecie?

— Och, ależ skąd!

Kobieta uśmiechnęła się raz jeszcze i podeszła do drzwi. Nim je otworzyła, zdołała jeszcze usłyszeć zduszony okrzyk sekretarki:

— Miejsce w pierwszym rzędzie!

Przewróciła oczami i rozejrzała się po pomieszczeniu.

— A więc to tu siedzisz tyle czasu — mruknęła, przechadzając się po gabinecie.

Przeszła obok biurka, muskając dłonią jego blat, jednak gdy zauważyła przewieszony przez krzesło krawat, podeszła bliżej i podniosła go. Zbliżyła materiał do twarzy i nabrała powietrza, rozkoszując się zapachem tak dobrze znanych jej perfum. Cynamon, drzewo sandałowe i nutka czegoś, co przywodziło na myśl długie noce spędzone na plaży. Bardzo długie noce.

Odłożyła krawat i podeszła do ściany pokrytej obrazami i nagrodami niejakiego Aidena Rogersa. Właśnie nachylała się nad jedną z nich, gdy drzwi otworzyły się, a do środka wszedł Draco. Nie zauważając jej, podszedł do biurka i zaczął szybko przeglądać jakieś papiery. Uśmiechnęła się i podkradła do niego, po czym przysłoniła mu oczy dłońmi i szepnęła wprost do jego ucha:

— Zgadnij kto?

Arystokrata natychmiast się odwrócił.

— Gabrielle.

Imię niemal bezwiednie opuściło jego usta. W pierwszej chwili na jego twarzy widoczny był szok, niedowierzanie, a nawet i strach, jednak szybko zastąpił je gniew.

— Tęskniłeś? — wymruczała, sunąc dłońmi po jego klatce.

— Wynoś się.

Kobieta zamarła i wyczuwając jego nastrój, odsunęła się nieco. Przez chwilę wodziła tęsknym wzrokiem po jego sylwetce, aż w końcu wróciła do jego twarzy i zimnych oczu.

— Myślałam, że się ucieszysz.

— W takim razie źle myślałaś. Wynoś się — powtórzył, odwracając się od niej.

Gabrielle wypuściła drżący oddech, nie mogąc znieść tego, że Draco stoi tak blisko, a jednocześnie wydaje się być oddalony od niej o tysiące kilometrów, pozostając poza jej zasięgiem. Była tu, z trudem powstrzymując się od rzucenia mu się z płaczem na szyję, a on wydawał się niewzruszony. Jedynie pogięte brzegi dokumentów, które trzymał, wskazywały na to, iż w środku targa nim prawdziwe tornado emocji.

— Nie czytałeś moich listów? — spytała, a kiedy nie otrzymała odpowiedzi, spróbowała raz jeszcze, tym razem nieco ostrzejszym tonem. — Nie czytałeś ich, prawda?

— Nie, Gabrielle, nie czytałem tych pierdolonych listów. Wszystkie, co do jednego, wylądowały wśród śmieci, tam, gdzie było ich miejsce — warknął, zerkając na nią przez ramię.

Jego nienawistny wzrok jasno dopowiadał resztę zdania.

„I tam, gdzie jest twoje”.

— Nic dziwnego, że taki jesteś.

Draco zaśmiał się szorstko.

— Byłbym taki, nawet gdybyś pisała w nich o przygotowanym dla mnie stanowisku Ministra Magii i haremie. Ani pozycja i pieniądze, ani stado prostytutek nie są dla mnie wystarczającą zachętą, do czytania twoich wypocin.

Gabrielle prychnęła oburzona, odrzucając do tyłu swoje długie włosy, które niegdyś tak bardzo lubił czuć w dłoni, pieszcząc ustami jej szyję. Niemal skrzywił się, gdy zalała go fala wspomnień.

Podróż po Wenecji.

Gondola.

Jedwab jej ud parzący mu dłoń, podczas gdy zerkał, czy ich przewodnik na nich nie patrzy.

— Myślałam, że ci przejdzie. Naprawdę chcesz ze mną skończyć? Przez jeden głupi wybryk?

Tego Draco już nie mógł znieść. Odwrócił się do niej i wrzasnął:

— JEDEN GŁUPI WYBRYK?! JEDEN GŁUPI WYBRYK?! PIEPRZYŁAŚ SIĘ Z NIM!!!

— To był tylko ten jeden raz!

Zaśmiał się, a dźwięk ten zmroził jej krew w żyłach.

— Ach, ależ oczywiście, to zmienia wszystko.

— Ty... ty nie rozumiesz! — rzuciła niemal płaczliwie Gabrielle. — Pokłóciliśmy się i myślałam, że między nami koniec. Nick akurat był w Paryżu, wpadłam na niego...

— A on akurat miał zdjęte spodnie i jakoś tak wyszło.

Kobieta spojrzała na niego z wyrzutem.

— Nie bądź taki. Byłam zdruzgotana, a on zawsze umiał mnie pocieszyć. Na początku tylko rozmawialiśmy, trochę wypiliśmy i... Nawet nie wiesz, jak żałowałam tego, co się stało.

— Biedna Gabrielle. Przespała się ze swoją pierwszą miłością i teraz się dziwi, że nikt jej nie chce.

Kobieta podeszła do niego i nie zważając na bijący od niego wstręt, ujęła jego twarz w dłonie.

— Proszę cię, nie przekreślaj tego. Przecież wiesz, ile dla mnie znaczysz — szepnęła, zbliżając się do niego bardziej, tak, że jej ciepły oddech lądował na jego ustach. — Oboje sobie pomogliśmy, wiem o tobie wszystko, każdy twój sekret i lęk...

— I mimo to, zdradziłaś — syknął, nachylając się nad nią. — Dobrze wiedziałaś, czym to dla mnie jest.

— Błagam cię, nie niszcz tego. Kocham cię, Draco.

Arystokrata skrzywił się, jakby jej słowa zadawały mu ból. Przy niej nie mógł długo utrzymać maski, nie przy osobie, która miała swój udział zarówno w jego uzdrowieniu, jak i w ponownym zniszczeniu. Wyprostował się i zdjął jej ręce z twarzy.

— Nie robię tego. Ty to zrobiłaś. I teraz jesteś dla mnie niczym — warknął, wsączając w te słowa cały jad, na jaki było go stać. — Przydrożna dziwka ma dla mnie większą wartość niż ty.

Gabrielle drgnęła, jakby dźgnął ją sztyletem. Pokręciła głową, a w jej pięknych oczach błysnęły łzy.

— Nie wierzę ci — szepnęła i nim zdołał odgadnąć jej zamiary, pchnęła go na biurko i wpiła się w jego wargi.

Draco zachwiał się i oparł dłonią o blat. Druga ręka odruchowo lgnęła do jej talii, zanim jednak zdążył pogładzić jej ciało, odwrócił głowę. Jej gorące usta tylko obudziły uśpione dotąd upokorzenie i poczucie zdrady. Przez ten pocałunek znowu poczuł się jak gówno. Dlatego przerwał go i odepchnął od siebie Gabrielle.

I właśnie wtedy zobaczył stojącą w drzwiach Hermionę. Sekretarka z szeroko otwartymi oczami spoglądała to na niego, to na Gabrielle, nie za bardzo wiedząc, jak się zachować.

— Och... to ja...

Nim zdążyła się wycofać, w głowie Dracona uformowała się pewna myśl.

— Nie, nie wychodź. Dobrze, że jesteś. Wejdź... Hermiono.

Dziewczyna niepewnie spełniła jego polecenie. Czuła się jak idiotka, niosąc na tacy szklankę wody pod czujnym wzrokiem przełożonego i nieznanej jej kobiety. Zerknęła na nią. Była bardzo piękna, a długa, ciemnoczerwona sukienka podkreślała jej idealną, posągową figurę... choć Hermiona z zadowoleniem stwierdziła, że piersi ma od niej większe.

„Pewnie modelka...”

— Gabrielle, chciałbym, żebyś poznała ostateczny powód, dla którego twoja wizyta nie ma najmniejszego sensu.

Kobieta prychnęła, lustrując wzrokiem Hermionę. Uśmiechnęła się pogardliwie na widok długiej do kolan spódnicy, burzy loków i twarzy z minimalną warstwą makijażu.

— Ona? — zaśmiała się. — Daj spokój. Ty z nią?

Sekretarka zmarszczyła brwi i spojrzała oskarżająco na blondyna.

— Co ty ze mną?

Ten nie odpowiedział. Zamiast tego nachylił się nad nią i zgarnął jej usta w mistrzowskim pocałunku. Jednym ruchem języka rozchylił jej wargi i zaczął pieścić wnętrze jej ust, jednocześnie zaborczo zaciskając dłoń na jej pośladku. Przycisnął ją do swojego ciała, drugą ręką rozpoczynając wędrówkę od jej biodra, poprzez talię, na bocznej stronie piersi kończąc. Coś, nie do końca wiedział co, kazało mu pogłębić pocałunek. Zrobił to, jednocześnie gładząc kciukiem pierś podwładnej.

Dziewczyna stała nieruchomo, bojąc się nawet oddychać. To, co się teraz działo, było ostatnim scenariuszem, jaki przyszedłby jej do głowy. Gdzieś z tyłu głowy porządna i rozsądna Hermiona wydzierała się wniebogłosy, karząc jej natychmiast odepchnąć od siebie arystokratę i złożyć na niego skargę. Jednak ta druga Hermiona, skończona idiotka bądź też niewyżyta nimfomanka, skutecznie zagłuszała swoją przeciwniczkę. Początkowo nie odwzajemniała pocałunku, jednak kiedy poczuła jego dłoń na swoim tyłku, coś w niej zaskoczyło. Delikatnie zassała język Dracona, na co ten na chwilę zamarł, jakby zaskoczony jej odpowiedzią. Powoli, jakby niepewnie, położyła dłonie na jego ramionach i zacisnęła je, gdy poczuła subtelny dotyk na piersi.

Odskoczyli od siebie wraz z głośnym zatrzaśnięciem drzwi.

— Możesz... możesz już iść — oznajmił Draco jak gdyby nigdy nic.

Odchrząknął i spojrzał na nią wyczekująco. Tylko przyśpieszony oddech zdradzał, że przed chwilą przyssał się do niej jak glonojad na sterydach.

Hermiona w końcu poukładała sobie wszystko w głowie. Zmrużyła oczy i wymierzyła mu siarczysty policzek, zła na siebie, że robi to nie dlatego, że była naprawdę wściekła, ale dlatego, że czuła, iż tak powinna zrobić. Być może powodem takiego zachowania mógł być też fakt, że nadal była w ciężkim szoku.

Blondyn poprawił krawat, powstrzymując się od roztarcia zaczerwionego policzka.

— Nie zwolnię cię tylko dlatego, że w pewnym sensie mi się należało.

— W pewnym sensie? W PEWNYM SENSIE? To... To było molestowanie! — krzyknęła z oburzeniem.

Miał na tyle przyzwoitości, by się zarumienić.

— Osoby molestowane z całą pewnością tak nie reagują.

Tym razem to Hermiona się zarumieniła. Porządna podświadomość wróciła na swoje miejsce i teraz dziewczyna naprawdę była zła. Zła na siebie za to, że od razu mu nie przywaliła i na niego za to, że śmiał ją wykorzystać do swoich gier.

— Posłuchaj no, Malfoy — zaczęła, ignorując jego uniesioną brew. — Może i chwilowo masz nade mną władzę, może i zależy mi na tej pracy, ale jeśli następnym razem posuniesz się do czegoś takiego, policzek będzie twoim ostatnim zmartwieniem. Złożę oficjalną skargę — zapowiedziała, wbijając palec wskazujący w jego klatkę piersiową. — Zrozumiałeś?

— Zapewniam cię, że nie mam kłopotów ze słuchem. Co do... tamtego incydentu, gwarantuję, że nigdy więcej się to nie powtórzy — powiedział cicho oschłym tonem, a nieco zażenowany i zawstydzony Draco przemienił się w dobrze znanego jej Draco-dupka.

Dziewczyna wyprostowała się z godnością i poprawiła żakiet.

— No. A teraz żegnam.

— Granger.

— Tak?

Zerknęła na niego przez ramię w momencie, w którym kamienna maska na powrót zakryła jego twarz. Draco Malfoy w pełni powrócił do siebie.

— Przyślij tu do mnie Parvati i wróć — rzucił miękko, głosem podszytym zimną stalą.

„Powinnam sobie kupić zatyczki do uszu” — pomyślała, przeczuwając, czego za chwilę będzie świadkiem.

Nie myliła się. Chwilę później stała przed nim razem z Parvati, czekając tylko, aż ich szef zacznie się wydzierać.

— Mam do was kilka pytań — zaczął pozornie przyjaznym tonem. — Czy kiedy rozpoczynaliśmy naszą współpracę, nie wspomniałem o tym, że podczas mojej nieobecności, nieupoważnieni nie mają prawa tu wchodzić?

Parvati nerwowo przygryzła wargę.

— Wspominał pan, ale...

— Podejrzewam, że ty ją tu wpuściłaś, tak? A ty, Granger?

Hermiona uniosła głowę. Do tej pory była pewna, że tym razem to nie do niej się przyczepi.

— Co ja?

— Skoro wyraźnie poleciłem ci... zajmowanie się tymi szczególnymi listami, nie przyszło ci do tej pustej głowy, że nie życzę sobie jej obecności?

— Ja... nie było mnie w biurze.

— Ach, tak. Gdzie zatem była panna Granger? Na ploteczkach? A może znowu ratowałaś świat? — spytał zgryźliwie, posyłając w jej stronę lodowaty uśmiech.

Dziewczyna zacisnęła pięści. Jeszcze przed chwilą ratował nią swoją męską dumę, a teraz mieszał ją z błotem. Nim zdołała się powstrzymać, warknęła:

— O dziwo nie. Parvati powiedziała, że pan Rogers wzywa mnie do siebie.

Druga sekretarka zamarła, z napięciem czekając na następne pytanie arystokraty.

— A czy pan Rogers rzeczywiście tam na ciebie czekał?

Panna Patil spojrzała na Hermionę, niemo błagając, by nie wydała jej na pastwę Dracona. W jej głowie rozbrzmiało echo rozmowy, jaką odbyła z Aidenem po niedawnej wpadce z kontraktem. Jeśli dziewczyna ją wyda, mogła już teraz zacząć szukać nowej pracy... i nowego kochanka.

„Błagam, skłam. Skłam, do jasnej cholery!”

Hermiona przeniosła wzrok z powrotem na przełożonego i po chwili wydającej się Parvati wiecznością, pewnym tonem oznajmiła:

— Tak. Miałam sporządzić spis kandydatów do kadry nowej szkoły i wysłać to do Departamentu Edukacji.

— Dokładnie — wtrąciła druga kobieta. — Pani Levittoux przedstawiła się jako pańska przyjaciółka, więc...

— PATIL! — ryknął, sprawiając, że obie sekretarki drgnęły. — Czy to takie trudne zadanie: nikogo nie wpuszczać? Nawet podwórkowy kundel potrafiłby to zrobić! NIE PRZERYWAJ MI! Gdybyś tylko nie miała mocnych pleców, w tej chwili wyleciałabyś z Ministerstwa z hukiem! Może na twoje miejsce powinniśmy zatrudnić jakieś zwierzę? Przy tobie nawet osły wydają się mieć rozum! NIE WAŻ SIĘ TERAZ ODZYWAĆ, PATIL! Mam cię dość. Wracaj na swoje miejsce i nie wchodź do mojego gabinetu. Po prostu... zejdź mi z oczu, Patil.

Kobieta niemal wybiegła. Hermiona również chciała stąd wyjść, jednak Draco miał inne plany.

— Granger.

Skrzywiła się i nim się do niego odwróciła, przybrała, jak miała nadzieję, neutralny wyraz twarzy.

— Tak?

Draco odchrząknął, zastanawiając się, co dokładnie ma jej powiedzieć. Ostatnie, czego potrzebował, to kolejne plotki w Ministerstwie, tym razem o jego romansach.

— Jeśli... jeśli chodzi o to, co widziałaś... — zaczął wolno, jednak dziewczyna weszła mu w słowo.

— Nic nie widziałam. Coś jeszcze, czy mogę wracać do siebie?

Zamrugał, lekko zaskoczony, jednak szybko odzyskał rezon.

— Tak, ale jak skończę kosztorys, wyślesz go...

— Mogę go wysłać w tej chwili. Dokończyłam go za pana.

Draco podszedł do biurka i chwycił plik pergaminów, lustrując go badawczym wzrokiem. Powoli uniósł brew. Rzeczywiście, kosztorys był skończony, a on mógł przejść do ważniejszych rzeczy.

— I jesteś pewna, że nie zrobiłaś żadnego błędu? — spytał, a gdy otrzymał odpowiedź, dodał: — W takim razie go wyślij. I zrób mi... herbaty.

***

Dni mijały, wielkimi krokami przybliżając ich do świąt i choć pogoda, jak to w Londynie, bywała kapryśna, Hermiona nie mogła narzekać. Niedługo miała odpocząć od zgiełku Ministerstwa, wiecznie obrażonej na wszystko Parvati i Malfoya. Chociaż jeśli chodziło o niego, nawet tu widziała postęp. Nie oznaczało to, że nagle stał się miły i dobroduszny, co to, to nie. Po prostu zamykał się na całe dnie, samemu pracując nad sprawą sympozjum i tylko od czasu do czasu wołał o herbatę bądź wysłanie czegoś. Jak dla niej była to zmiana na wielki plus.

Zastanawiała się nad tym, czy na te kilka dni gdzieś się nie wybrać. Czasami myślała o tym, by wyjechać gdzieś grupą, jednak Ginny była uziemiona, Harry panikował na samą myśl, że mógłby ją zostawić, a Ron chciałby pewnie zabrać Heather, swoją nową dziewczynę. Nie uśmiechało jej się być piątym kołem u wozu... chyba że zaprosiłaby Olivera.

Lubiła go. Coraz częściej wspólnie spędzali przerwę obiadową i o dziwo zawsze znajdowali ciekawy temat do rozmowy. Gdyby miała go opisać, użyłaby takich słów jak poukładany, spokojny... i, zdaniem Ginny, po prostu nudny.

Do tej pory była wściekła, wspominając „tamten incydent”, jednak udało jej się znaleźć usprawiedliwienie, dla swojego zachowania. Po pierwsze: okres i wzburzone przez niego hormony. To, że kobieta bywa pobudzona w te dni, zostało przecież udowodnione naukowo. Malfoy po prostu wbił się w moment. Po drugie: prawdopodobnie miała dość samotności i był to najwyższy czas, by znaleźć sobie partnera i się zakochać. Teraz była pewna, że gdyby kogoś miała, Malfoy musiałby wstawiać sobie zęby.

— Co z tą herbatą?!

Głos przełożonego skutecznie wyrwał ją z rozmyślań. Przewróciła oczami, nalała wrzątku do kubka i weszła do jego gabinetu.

— Coś jeszcze? — spytała, kładąc tacę na biurku.

Gdy nie odpowiadał, uniosła wzrok. Jakoś dziwnie się w nią wpatrywał. Zerknęła szybko w dół, by sprawdzić, czy przypadkiem nie zabrudziła gdzieś garsonki, jednak ta prezentowała się nienagannie.

Draco obrócił w dłoni zegarek, który zdawał się mu ją parzyć. Wiedział, co to oznaczało: powinien w końcu schować dumę do kieszeni, spróbować zignorować to, że sam widok Hermiony wywołuje w nim wspomnienia i raz na zawsze odciąć się od przeszłości. Jednak trudno było tego dokonać, gdy przeszłość pracowała tuż za ścianą. Dobrze wiedział, że musi to w końcu zrobić, choćby dla organizacji sympozjum. Pracując w pojedynkę, nie wyrabiał się, a nie mógł w nieskończoność wydłużać terminów i zapracowywać się na śmierć, gdy tuż obok znajdowała się kompetentna osoba, która była w stanie mu pomóc.

„Czas spojrzeć prawdzie w oczy” — pomyślał, chowając zegarek do kieszeni.

— Siadaj — powiedział, ruchem głowy wskazując krzesło naprzeciw niego. — Myślałem trochę i postanowiłem dać ci szansę.

— Dać. Mi. Szansę.

Niemal uśmiechnął się, słysząc potężną dozę podejrzliwości, która momentalnie wkradła się do jej tonu. Niemal.

— Rozmawiałem już z Rogersem, wszystko ustalone. Patil zajmie się ogólnymi sprawami departamentu, dostanie osobę do pomocy. Ty natomiast będziesz pracować ze mną nad sympozjum.

Na usta dziewczyny powoli wpłynął uśmiech. Zaraz jednak przypomniała sobie, gdzie jest i z kim rozmawia i wypaliła:

— A jaki jest haczyk?

— Zero haczyków. Solidna, rzetelna współpraca. Najlepiej będzie, jeśli przeniesiesz się do konferencyjnej. Na przykład w tym momencie.

Hermiona puściła tę delikatną sugestię mimo uszu i nadal wpatrywała się w niego, nie mogąc ukryć zaskoczenia. Zaskoczenia i czegoś jeszcze. Dumy.

— Ale... nie rozumiem. Dlaczego ja?

— Bo twoja poprzedniczka ignorowała polecenia, zadawała głupie pytania i zamiast iść do konferencyjnej, wgapiała się we mnie jak niuchacz w sztabkę złota. Granger, idiotko, mówię o tobie.

Draco pokręcił głową, zaczynając żałować swojej decyzji.

Pracowali już kilka godzin, jednak dzięki temu, że zdecydował się na pracę z nią, wszystko nabrało tempa. I choć za każdym razem, gdy patrzył na Hermionę, miał ochotę zgrzytać zębami, musiał przyznać, że dziewczyna wiedziała, co robi i zbytnio go nie irytowała... oczywiście wtedy, gdy nie znikała bez słowa na piętnaście minut.

Uniósł głowę, gdy do jego nozdrzy dotarł zapach świeżych placuszków dyniowych, frytek i kurczaka, a ślina momentalnie napłynęła mu do ust. Ze złością odłożył pióro i przeniósł wzrok z tacy wypełnionej jedzeniem na sekretarkę.

— Granger, to nie jest czas na twoją przerwę i z całą pewnością to miejsce nie jest stołówką — burknął, mimowolnie zjeżdżając wzrokiem w dół.

„Na Merlina, ile ta kobieta je?!”

Dziewczyna wzruszyła ramionami, jednak nie podeszła bliżej.

— Pomyślałam, że skoro tyle tu siedzimy i ominęła nas przerwa, dobrze byłoby coś zjeść. A skoro stołówka dostępna jest tylko przez te półtorej godziny, przyniosłam to tutaj. Ale jeśli nie jest pan głodny, mogę to odnieść...

Arystokrata podwinął rękaw i zerknął na zegarek. Rzeczywiście, siedzieli tu od pięciu godzin bez żadnej przerwy. Spojrzał na teczki i z powrotem na jedzenie. Dopiero teraz poczuł, jak bardzo był głodny.

„Cholerna Granger!”

— W porządku, niech będzie — powiedział, robiąc miejsce na stole. — Nie było nic lepszego?

Hermiona powstrzymała się od przewrócenia oczami. Nie dość, że przynosiła mu lunch, to jeszcze narzekał.

Wyjęła spod spodu drugą tacę i położyła na niej część zestawu.

— Tylko to mogłam zamówić w tak krótkim czasie.

— Tłuste to jakieś...

— Ale dobre i tanie.

Na jej słowa Draco zmarszczył brwi, jakby coś sobie przypomniał. Odjechał w tył razem z fotelem i sięgnął do swojej teczki. Chwilę w niej pogrzebał, po czym wrócił na miejsce i położył przed Hermioną garść monet.

Brwi sekretarki momentalnie wystrzeliły w górę.

— Nie wiem, na jakim świecie pan żyje, ale przeraża mnie rzeczywistość, w której frytki i kurczak kosztuje dziesięć galeonów i piętnaście sykli — rzuciła, nawet nie sięgając po monety.

— Sykle są za jedzenie — odpowiedział blondyn, gromiąc ją spojrzeniem. — Galeony zwracam za wydatki, jakie poniosłaś przy sprowadzeniu tu tego półgoblina. Jeśli mogę coś zasugerować, kup sobie za to zapas Ulizanny. I powiedz Patil, żeby zrobiła nam herbaty.

— Oczywiście...

Tym razem Draco skończył pracę o czasie. Wrócił do swojego gabinetu, założył marynarkę i przeszedł do sekcji sekretarek, gdzie obie panie szykowały się do wyjścia. Podszedł do biurka Hermiony i na tyle głośno, by usłyszała to Parvati, zapytał:

— Jesteś wolna w ten weekend?

Dziewczyna spojrzała na niego, marszcząc brwi.

— Raczej tak — powiedziała wolno. — A o co...?

— W takim razie pojedziesz ze mną na kolację do Paryża. Spotkamy się z ważnymi pracownikami francuskiego Ministerstwa. Mam nadzieję, że masz coś, co... będzie pasowało do takiego spotkania.

Hermiona omal nie podskoczyła z podekscytowania. Wybierała się z nim do Paryża! Na kolację biznesową! Dla niej była to niesamowita okazja, by nawiązać ważne znajomości i porozmawiać z wybitnymi profesorami wiedzy czarodziejskiej.

— Ależ oczywiście... coś się znajdzie. Gdzie dokładnie będzie miało miejsce to spotkanie?

— Jestem pewny, że panna Patil dokładnie wszystko pamięta — powiedział, zerkając na nią przez ramię.

— Owszem — niemal warknęła, a gdy Draco wyszedł, przeklęła i rzuciła kopertę na biurko Hermiony. — Masz. Mam nadzieję, że jesteś z siebie zadowolona.

Dziewczyna nie zdążyła powiedzieć nawet słowa. Parvati wyszła, głośno trzaskając drzwiami, zapewne odreagowując szpilę wbitą przez przełożonego.

Sekretarka westchnęła, nie mając już siły do współpracownicy. Nie dość, że ją kryła, to jeszcze ta miała jej za złe, że od teraz to ona pracowała z Malfoyem nad sympozjum. Miała dość jej humorków. Wyszła na korytarz, postanawiając, że był to ostatni raz, kiedy jej pomogła.

Nadal będąc myślami przy kolacji w Paryżu, weszła do windy i syknęła, gdy ktoś stanął jej na stopie.

— Och, przepraszam — mruknął mężczyzna, przecierając oczy. — Nie zauważyłem.

— Harry? Dobrze się czujesz?

Auror wyprostował się i posłał jej zmęczony uśmiech.

— Szczerze? Nie za bardzo. Od rana siedziałem przy papierkach, a ostatnie cztery godziny spędziłem na maratonie za nastolatkiem, który napadł na mugolski bank. I jeszcze James...

— Stało się coś? — spytała zmartwiona.

Harry przymknął oczy i skrzywił się, licząc dni bez snu.

— Nie spałem od... w sumie to nie spałem od wizyty u ciebie. U małego uaktywniły się moce i gdy tylko oboje z Ginny zasypiamy, James albo coś podpala, albo zmienia nam dom w wesołe miasteczko. Ostatnio w jakiś sposób przeniósł do nas wszystkie koty z sąsiedztwa.

Słysząc chichot przyjaciółki, posłał jej oskarżające spojrzenie.

— Wybacz.

Auror machnął na to dłonią.

— Przywykłem, każdy tak reaguje... każdy, kto nie musi odsypiać w pracy. Mam nadzieję, że zdołamy go tego oduczyć, zanim Ginny urodzi.

— Który to już miesiąc? — zastanawiała się, wychodząc z nim na atrium. — Piąty? W takim razie macie na to jeszcze trochę czasu... Harry?

Nie słysząc odpowiedzi przyjaciela ani nawet jego kroków, Hermiona odwróciła się i zamarła na widok aurora śpiącego w windzie. Wyjęła różdżkę i rzuciła zaklęcie, które zatrzymało zasuwające się drzwi windy, jednocześnie wołając Harry'ego. Ten momentalnie otworzył oczy, burknął coś pod nosem i szybko dołączył do dziewczyny, która przyglądała mu się zmartwionym wzrokiem.

— Wiesz, może spróbujcie podawać mu od czasu do czasu eliksir na sen?

— Próbowałem — odpowiedział auror, potężnie ziewając. — Ale kiedy Ginny się o tym dowiedziała, wpadła w szał. Powiedziała, że nie chce mu nic podawać tak wcześnie. Łatwo jej mówić, to nie ona ma jutro kontrolę.

Hermiona przygryzła wargę, zastanawiając się, jak mu pomóc. W jej głowie szybko pojawił się pomysł, jednak nie była do niego w pełni przekonana. W końcu jednak podjęła decyzję, powtarzając, że niewyspanie przy Malfoyu było niczym w porównaniu do bycia nieprzytomnym podczas kontroli.

— Mogę się nim dzisiaj zająć. Przyjdź z Jamesem za jakąś godzinę, żebym mogła przygotować dom.

Harry przystanął i choć próbował udawać zakłopotanie, nie mógł ukryć zadowolenia z takiego obrotu spraw.

— Jesteś tego absolutnie pewna?

— Harry, to tylko dziecko — zaśmiała się. — Co takiego może się stać?

Nim jeszcze skończyła mówić, chłopak błysnął zębami i zniknął, zapewne nie chcąc dawać jej okazji do zmiany zdania.

***

— Wykąpany, przebrany i nakarmiony — oznajmił godzinę później, wchodząc do domu przyjaciółki. — W torbie masz wszystko, czego mogłabyś potrzebować. Gdzie ją postawić?

— Na tamtym stole. Cześć, skarbie — zwróciła się do Jamesa, wyciągając po niego ręce.

— Cioć! A!

Hermiona, czując, jak się jej wyrywa, odstawiła malca na ziemię. Już po chwili musiała go łapać, zapobiegając zabawie z piekarnikiem.

— Czy on o tej porze nie powinien być choć trochę śpiący?

Harry zaśmiał się. Wyjął z torby pomniejszone łóżeczko, przeniósł je na podłogę i przywrócił do normalnych rozmiarów.

— To w połowie Weasley. Będzie robił, co chce. Jeszcze raz, dzięki. I powodzenia w usypianiu.

„To nie może być takie trudne...”

Po niedługim czasie okazało się, że usypianie dziecka to najtrudniejsze zadanie, przed jakim przyszło jej stanąć. James za każdym razem, gdy kładła go do łóżeczka, w jakiś sposób z niego wychodził, a czytanie bajek, kołysanki i inne mugolskie chwyty zupełnie na niego nie działały.

— James — zwróciła się do niego, po raz setny wkładając go do łóżeczka. — Jestem twoją matką chrzestną — przypomniała, przykucając przy nim. — Zrób mi tę przyjemność i zaśnij.

Chłopczyk zachichotał na jej smutną minę i poprzez szczebelki pogłaskał ją po głowie.

— Nie zupełnie o to mi chodziło... Na Merlina, skarbie, już po jedenastej — jęknęła błagalnie i ziewnęła tak mocno, że zaszkliły jej się oczy. — Nie nadaję się na matkę. Nawet tą chrzestną...

Westchnęła i spojrzała na dziecko, które w tej chwili właśnie ziewało. Zastanawiała się, jak bardzo będzie jutro po niej widać brak snu. Albo czy Malfoy będzie to w jakikolwiek sposób komentował.

Zaraz. On ziewał!

Hermiona przeciągnęła się, przysłaniając dłonią usta.

„Bingo!” — pomyślała, obserwując, jak mały powtarza jej gest. W końcu widząc, jak James robi się coraz bardziej senny, położyła się na podłodze i zamknęła oczy. Po pięciu minutach odważyła się otworzyć jedno oko. Chłopiec w końcu zasnął.

Uśmiechnęła się i najciszej jak tylko mogła, wstała i wyszła z pokoju. Przeklęła pod nosem, gdy podłoga zaskrzypiała, jednak James tylko przewrócił się na drugi bok. I kiedy wypełniona dumą i poczuciem dobrze wykonanego zadania schodziła w glorii chwały do kuchni... ktoś załomotał w drzwi. Głośno.

— Nie wierzę — szepnęła do siebie, słysząc płacz dziecka.

Zawahała się na schodach. Jej gość nieustannie walił do drzwi, a płacz Jamesa przybierał na sile. W końcu wróciła się, wzięła małego na ręce i trzymając go w ramionach, otworzyła drzwi. Niemal nie upuściła swojego chrześniaka, gdy zobaczyła, kto postanowił ją odwiedzić o tak późnej porze.

— Pani Levittoux — wydukała w końcu. — Nie wiem, po co pani tu przyszła, ale to nie jest odpowiednia pora. Skąd pani wie, gdzie...?

— Daruj sobie — przerwała jej Gabrielle, po czym z wyraźnym obrzydzeniem zlustrowała ją wzrokiem. — Wiem, że nie jesteście razem.

Hermiona zamrugała, próbując znaleźć sens dla jej słów.

— Ach. Świetnie. Więc dlaczego nachodzi mnie pani w moim domu?

Usta kobiety wygiął uśmiech, jednak z całą pewnością nie był to przyjazny gest. Wręcz przeciwnie, wyglądała, jakby ktoś pod jej zgrabny nosek podstawił łajno sklątki.

— Chciałam cię tylko ostrzec. Draco jest mój i jeśli spróbujesz z nim czegokolwiek, pożałujesz. Ostatnio dziennikarze prześcigają się o wywiad ze mną — dodała, lekceważąco odrzucając włosy.

„Żeby ci się tylko kark nie złamał od tego trzepotania” — pomyślała złośliwie dziewczyna, nim spytała:

— To znaczy?

— Jeśli dowiem się czegokolwiek, co mi się nie spodoba, z przyjemnością wspomnę o tobie w jednym z nich. Więc jeśli ostrzyłaś sobie na niego pazurki, przemyśl to jeszcze raz. Prędzej czy później, on znowu będzie mój.

Hermiona pokręciła głową z niedowierzaniem. Ta kobieta zdobyła jej adres, nachodziła ją o późnej porze i obudziła Jamesa tylko po to, by odgryźć się za tamten pocałunek?

„Och, przepraszam, incydent. To był incydent” — poprawiła się dziewczyna.

— I świetnie. Naprawdę wam kibicuję, bo nic, ale to nic poza pracą nie łączy mnie z Draconem Malfoyem. Więc jeśli to wszystko, co miała pani do powiedzenia, to żegnam — powiedziała, jednak nim zdołała zamknąć jej drzwi przed nosem, modelka zablokowała je stopą i szarpnęła, ponownie je otwierając.

— Potrzebuję planu waszej wizyty w Paryżu.

— Przykro mi, ale ode mnie pani go nie dostanie — „bo sama go jeszcze nie mam”. — Proponuję wyciągnąć więcej z Parvati, skoro tak dużo już pani powiedziała, możliwe, że i tym zechce się podzielić.

Gabrielle prychnęła pod nosem, nachylając się nad nią.

— Posłuchaj, ty mała, napuszona... — syknęła, jednak coś jej przerwało, a dokładnej: narastające... brzęczenie?

W jednej chwili kobieta groziła Hermionie, w drugiej z wrzaskiem uciekała przed chmarą os. Dziewczyna stała jak zamurowana, przyglądając się całej scenie. Mogła jej jakoś pomóc, mogła chwycić różdżkę i odpędzić napastników, ale dziwnym zrządzeniem losu rozbolał ją nadgarstek. Prawdziwą głupotą byłoby go teraz nadwyrężać.

— Dziwna sprawa — rzucił pan Cross, sąsiad Hermiony, wracający z pracy. — Osy o tej porze?

— Taak — rzuciła, zerkając na Jamesa. — Dziwna.

Mężczyzna wszedł po schodkach i poszperał w kieszeni wysłużonej marynarki. Wyjął z niej klucze i otworzył drzwi, zerkając na werandę.

— Możliwe, że mają gniazdo gdzieś pod dachem. Jeśli pani chce, mogę się jutro rozejrzeć również po pani stronie.

Hermiona uśmiechnęła się i skinęła głową.

— Dziękuję, byłoby wspaniale. Dobranoc — rzuciła, po czym zamknęła drzwi. — Gabrielle, Gabrielle, tępe ciele... To twoja sprawka, tak?

James wyszczerzył się, zupełnie jak wcześniej jego ojciec i ku jej przerażeniu, pisnął:

— Gabrjele... tępe ciele...

Serce w klatce piersiowej panny Granger zamarło. Harry machnie na to ręką, ale Ginny...

— Nienienie, skarbie, bardzo nieładnie — mamrotała, z powrotem kładąc go do łóżeczka. — Zapomnij o tym i po prostu zaśnij. Nie zrobisz tego cioci, prawda?

— Tępe ciele!

— Świetnie...

Zrezygnowana, usiadła na podłodze. Widocznie musiała mieć wyjątkowo zabawną minę, bo James Potter wciąż i wciąż zanosił się śmiechem, niwecząc jej nadzieję na to, że szybko zaśnie. Nie sądziła, że była dziewczyna Dracona jeszcze bardziej zajdzie jej za skórę. To spojrzenie, jakie posłała jej w biurze... Wydawała się kobietą wyniosłą, pewną siebie i władczą, taką, która zmiecie cię z powierzchni ziemi, jeśli tylko jej podpadniesz.

„Zupełnie jak Malfoy” — pomyślała, przeszukując torbę zostawioną przez Harry'ego licząc na to, że spakował tam kilka zabawek. Uśmiechnęła się na widok pluszowej maskotki z twarzą wokalisty Fatalnych Jędz i podała ją małemu, zastanawiając się, czy gdyby podpuściła Dracona, ten odpowiednio zająłby się Gabrielle. Przecież nie mogła jej ot tak nachodzić, a Malfoy, gdyby dowiedział się o tym, że chciała wyciągnąć od Hermiony plan wizyty, na pewno byłby wściekły. A gdyby się wściekł, na pewno podjąłby stosowne kroki...

„Tylko czy ta gra jest warta knuta?”

Po pokoju rozniósł się dźwięk. Dopiero za trzecim razem Hermiona zrozumiała, że to, co wyrwało ją z rozmyślań to rzadko przez nią używany telefon. Zerwała się z podłogi i z uśmiechem podbiegła do ściany, wiedząc, że tylko dwie osoby na świecie mogły do niej dzwonić.

— Tak? — spytała, podnosząc słuchawkę.

Odwróciła się i pokręciła do Jamesa palcem, widząc, jak próbuje uciec z łóżeczka.

— Cześć, skarbie.

— Hej, mamo. Jak tam urlop?

Państwo Granger postanowili zamknąć na tydzień swój gabinet i wybrać się w podróż razem ze swoimi przyjaciółmi z Australii. Przez ten czas, gdy Hermiona wyczyściła im pamięć i wysłała ich za granicę, zdołali zaprzyjaźnić się z naprawdę sporą grupką osób... zresztą, dokonali nie tylko tego. Nigdy wcześniej nie narzekała na swoją pracę, jednak teraz zazdrościła im tego, że w każdej chwili mogą spakować walizki i wyjechać do cieplejszych miejsc.

— Cudownie. No, właściwie dla mnie cudownie. Twój ojciec obecnie jęczy i kwiczy, bo nie posłuchał swojej mądrej żony.

— ... posmarowałbym się, gdybyś nie wylała na siebie całej butelki...

Hermiona zaśmiała się, słysząc niewyraźny głos ojca.

— Ucałuj go ode mnie — poprosiła, okręcając kabel wokół palca.

— Zrobię to, jak tylko przestanie zrzucać skórę z pleców. Do tego czasu nie zbliżam się do niego.

— Poczekaj chwilkę — rzuciła dziewczyna i podbiegła do łóżeczka, by chwycić uciekającego z niego Jamesa. — Dobrze, skarbie, wypuszczę cię, ale nie wychodź z pokoju. Zobacz, tu masz zabaweczki. Pobaw się i staraj się nie podpalić domu, ok? — pocałowała go w czarną czuprynkę i wróciła do słuchawki. — Już jestem. Aż tak źle z nim?

— Z kim?

— Z tatą.

— Wygląda jak wąż zrzucający skórę.

Hermiona wybuchła śmiechem. Mogła sobie wyobrazić, jak jej ojciec przewracał w tym momencie oczami.

— Jak wrócicie, mogę podrzucić mu eliksir na oparzenia. Mamo? — spytała, nie słysząc odpowiedzi.

Zerknęła na słuchawkę, jakby dopatrując się w niej przyczyny głuchej ciszy po drugiej stronie.

— Bo, widzisz skarbie, my jeszcze nie wracamy — przyznała w końcu pani Granger. — Anthony zaprosił nas do siebie na święta. Nie mogliśmy odmówić. Australia to nasz taki drugi dom, tak długo tam nie byliśmy...

— A co z...?

— No właśnie, czy mogłaby zostać u ciebie? Teraz jest u Margaret. Pamiętasz? To nasza sąsiadka z dołu. Przywiozłaby ją do ciebie. Oczywiście, jeśli masz jakieś plany, to Margaret powiedziała, że bez problemu może spędzić u niej na święta.

Dziewczyna potrząsnęła głową.

— Mamo, zwariowałaś? Pewnie, że może do mnie przyjechać. Tylko szkoda, że was nie będzie...

„Zabrzmiałam jak rozpieszczona nastolatka” — skarciła siebie w duchu i puściła oczko do Jamesa, który właśnie chwalił się jej swoją imponującą budowlą z klocków. Wytrzeszczyła oczy z zachwytu, sprawiając, że mały zaczął chichotać.

— Ale jakoś sobie poradzimy — zapewniła, zerkając na zegarek. Skrzywiła się, gdy bezczelne wskazówki przesunęły się, informując o nastaniu północy. — Pozdrów tam wszystkich.

Zmarszczyła brwi, słysząc jęk matki.

— Wolałabym nie. Nie, że jestem niemiła, ale gdy tylko pada twoje imię, śmieją się z nas. Jak można zapomnieć o swoim dziecku? Nawet amnezja nie jest wyjaśnieniem... i tego typu teksty. Zwariować można...

— Wiesz, jak ostatnio na nas mówią? — Hermiona usłyszała głos ojca.

Widocznie pan Granger przestał „jęczeć i kwiczeć”, bo jego głos brzmiał wyraźniej niż wcześniej.

— No jak?

— Państwo McCallister. Bardzo śmieszne... — mruknął, słysząc wybuch śmiech córki.

Dla ich australijskich przyjaciół dużym szokiem było, gdy któregoś dnia Grangerowie przyprowadzili osiemnastoletnią dziewczynę i oświadczyli, iż jest to ich córka. Hermiona długo myślała nad odpowiednią historią, którą jej rodzice mogli przedstawić jako wyjaśnienie całej sytuacji. Według oficjalnej wersji wyjechali na samodzielną wycieczkę w góry, gdzie przeżyli poważny wypadek. Cierpiąc na częściową amnezję, jakimś cudem dotarli do Australii, gdzie po wielu miesiącach odnalazła ich córka, a na jej widok wróciła im pamięć. Brzmiało to jak scenariusz do kiepskiego filmu, jednak najważniejsze było to, że wszyscy kupili ich opowieść.

— To wy chcieliście, żebym coś wymyśliła — broniła się dziewczyna. — Proponowałam, żebyście wrócili do Anglii bez mówienia im o mnie, ale się uparliście, to teraz macie McCallisterów.

— A gdyby chcieli nas odwiedzić? Jak byśmy wyjaśnili zmianę nazwiska i ciebie? Innego wyjścia nie było. A jak u ciebie w pracy?

Hermiona, nie mogąc powstrzymać nakazu zmęczonego ciała, potężnie ziewnęła. Oparła się o ścianę i przymknęła oczy.

— Lepiej. Może nie fantastycznie, ale...

— Zaraz, zaraz... która jest u ciebie godzina? — spytała pani Granger.

— Parę minut po północy, mamo.

— Kochanie, przepraszam, myślałam, że jest wcześniej. Zadzwonię jutro do Margaret i powiem, że się zgodziłaś. Dobranoc.

— Dobranoc — zawtórował jej mąż. — Spokojnej nocy.

Uśmiechnęła się sennie.

— Nawzajem.

Hermiona na oślep odłożyła słuchawkę i przetarła oczy. Niewiele brakowało, by zasnęła na stojąco, jednak zapobiegł temu zapach spalenizny, który natychmiast ją rozbudził. Otworzyła oczy i wrzasnęła na widok płonącego ku uciesze Jamesa krzesła. Chłopczyk stał niepewnie, z fascynacją przyglądając się swojemu dziełu. Najgorsze jednak w tym wszystkim było to, iż właśnie wyciągał drobną rączkę w kierunku płomieni.

Automatycznie wyjęła różdżkę i rzuciła zaklęcie. Jej chrześniak, widząc, jak popsuła mu nową zabawkę, wybuchł głośnym płaczem.

„Spokojna noc. Dobry żart, tato... Dobry żart”.

---

Ave ja!

Dzisiaj zostałam sama na placu boju, z racji tego, że Cookie bawi się gdzieś na mieście, a rozdział ktoś wstawić musiał. Obowiązek całkiem przyjemny, ale też odpowiedzialność spora, bo czytany/sprawdzany był tyko przeze mnie, a że wiadomo, że co dwie pary oczu to nie jedna, także wszelkie błędy biorę na klatę.

Jak pewnie można się było tego spodziewać, karta Gabrielle w Dzienniku Dracona została odblokowana :)

No i jest problem. Właściwie taki problemik. Miałyśmy nadzieję, że do tego czasu nadrobimy z pisaniem następnych rozdziałów, niestety piąty wciąż jest na etapie tworzenia, także nie możemy obiecać, że pojawi się już w następną sobotę (teoretycznie powinnyśmy się wyrobić, ale wtedy byłaby naprawdę spora przerwa pomiędzy 5 i 6 więc zastanawiamy się czy nie dodać go dopiero za dwa tygodnie). Ale na pocieszenie możemy powiedzieć, że będzie dosyć długi, bo już ma ponad 30 stron.

Teraz Was już zostawiam, z nadzieją, że uda mi się dzisiaj skończyć następny rozdział.

A! Byłabym zapomniała! Kto obstawiał, że ich pierwszy hmm... kontakt będzie już w czwartym rozdziale? XD

Do następnego!