Z Kronik Esencji Śmierci. Atlantyda

Słodkie ludzkie krzyki, wypełnione cierpieniem i rozpaczą jeszcze długo unosiły się nad spokojnymi wodami Morza Śródziemnego. Napawała się nimi ona, opierając się o reling. Wyprostowana z dumy, z przymkniętymi od rozkoszy oczami, wsłuchiwała się w ostatnie błagania. Stała niemal w całkowitym bezruchu, muskając kciukiem jeden z płatków przyciśniętego do piersi kwiatu. Jej różane wargi drgnęły, gdy poczuła silne, smukłe dłonie obejmujące jej biodra.

— Dokonałaś tego — szepnął mężczyzna, przebiegając ustami po jej szyi. — Moja pani. Moja bogini. — Nieśpiesznie sunął dłońmi po jej ciele, uśmiechając się, gdy poczuł przebiegające po nim dreszcze. — Moja królowo...

Ona westchnęła, wyginając się, by wypchnąć swoje piersi wprost w jego ręce. Przygryzła wargę, gubiąc się w doznaniach. Nie wiedziała, co sprawia jej większą przyjemność. Jej kochanek? Czy krzyki? Nieco już przygasłe, nieco wyblakłe, ale nadal słyszalne...

Zręczne palce, dręczące doskonale widoczne przez cienki chiton sutki, zdołały wyrwać z niej ciche westchnienie. Odchyliła głowę, wspierając ją na silnym ramieniu, jednocześnie kołysząc biodrami. Zaśmiała się ochryple, słysząc syk kochanka, gdy otarła się pośladkami o jego męskość. Pragnął jej.

Wspięła się na palce, wykręcając szyję, by wpić się w jego wargi. Złapała jego szczękę i mocno ścisnęła, a gdy posłusznie rozchylił usta, pogłębiła pocałunek. Połykając jego westchnienia, wlewała w niego wszystkie swoje uczucia. Duma. Radość. Namiętność. Ani śladu strachu, który dławił ją od początku jej istnienia.

— Daj mi więcej — zażądała, nie odrywając od niego swoich ust.

Usłuchał. Obrócił ją jednym gwałtownym ruchem i zacisnął dłonie na krągłych biodrach. Bez wysiłku uniósł ukochaną, sadzając ją brutalnie na relingu. Sapnęła z zaskoczenia, zaraz jednak przywołała go skinięciem palca. Mężczyzna nonszalancko uniósł brew i nachylił się, na nowo łącząc ich w pocałunku. A był on zachłanny, bezlitosny i pełen pasji zdolnej niemal zagłuszyć odgłosy konających. Niemal, ponieważ oboje nadal byli dręczeni przywoływanymi przez nie obrazami z przeszłości.

Z gniewnym warknięciem, mężczyzna odsunął się, wbijając wzrok w płonącą wyspę.

— Ucisz ich — wysyczał przez zaciśnięte zęby. Patrząc jej w oczy, delikatnie pogładził ją po policzku. — Zniszcz ich. Zniszcz wszystko.

Ona przez chwilę wpatrywała się w tą piękną, surową twarz. Zadrżała pod siłą zimnego, stalowego spojrzenia, które tylko dla niej potrafiło płonąć. Po chwili jej lico wykrzywiło się w okrutnym grymasie.

Spojrzała za siebie. Niegdyś budzącą strach i szacunek Atlantydę spowijał dym, ogień i zniszczenie. Sam widok wyspy, nawet już tak oddalonej, sprawiał, że czuła, jak macki jej koszmaru na nowo owijają się wokół niej. Więzienie dla najgorszych, bez jakichkolwiek zasad, bez jakiegokolwiek nadzoru, powoli stawało się zwęglonym cmentarzyskiem. Jej oczy zaszkliły się. Ona, urodzona na Atlantydzie i skazana na życie na tej przeklętej wyspie, niemająca nawet imienia dziwka, wywalczyła wolność. Odpływała, mając na sobie krew ich wszystkich. Była szczęśliwa.

Wyciągnęła dłoń w kierunku wyspy, jednak nadal nie zadała jej ostatecznego ciosu. W milczeniu napawała się pięknym dla obojga widokiem. Lekki wietrzyk otarł się o jej twarz, jakby pieszcząc ją w uznaniu.

Mężczyzna objął ją i oparł podbródek o jej głowę.

— Zakończ to — mruknął kusząco, nie przestając gładzić jej talii. — Czyń honory.

Przymknęła oczy, raz jeszcze łącząc się ze swoim żywiołem. Krew zawrzała, ciało napięło się, a nad opuszkami jej palców począł unosić się dym. Westchnięcie pełne zachwytu sprawiło, że uniosła powieki. Atlantydę czule obejmował jeszcze większy ogień. Oboje obserwowali, jak wyspa zmienia się w mit. Niespełna kilka minut później rozległ się ostatni krzyk.

Ona odwróciła się i bez wahania wsunęła dłoń w platynowe włosy kochanka. Pozwoliła, by ją całował, by zadarł jej ubranie i dotykał ją tak, jak robiło to setki innych mężczyzn. A jednak w tym było coś innego, było w tym coś więcej. W końcu ze zniecierpliwieniem zrzucił z siebie swoje własne odzienie, wbił palce w jej uda i szarpnięciem otworzył ją dla siebie. Zacisnął jedną dłoń na kobiecej nodze, drugą zaś przeniósł na jej kark, gdzie uwięził w pięści jej splątane włosy. Oboje jęknęli, gdy wszedł w nią jednym, mocnym pchnięciem. Pochłonięci żądzą, zaczęli się poruszać w ostrym, szybkim tempie przy akompaniamencie przyśpieszonych oddechów i odgłosów uderzania ciała o ciało.

Czuła, że była już na krawędzi. Odchyliła się, wystawiając dla kochanka zaczerwienione od tarcia piersi. Pochylił się i łakomie obwiódł językiem każdą z nich, aż w końcu wrócił do jej ust. Puściła jego ramiona, by wpleść palce we włosy. Chciała więcej. Potrzebowała więcej.

Owinęła nogi wokół jego pasa, przyśpieszając. Dokładnie czuła każde wspaniałe pchnięcie, każde przypadkowe otarcie o jej najwrażliwszy punkt. Krzyknęła, czując przetaczającą się przez nią rozkosz, a on na to odpowiedział i szybko do niej dołączył.

Spoceni, trwali w miłosnym uścisku, leniwie obdarzając się delikatnymi pocałunkami. Czuła, jak biodra mężczyzny lekko drgają, jakby nie mógł odzyskać kontroli nad ciałem. Uśmiechnęła się leniwie, po raz pierwszy w życiu czując się bezpieczna i kochana.

— Dziękuję — szepnął, muskając wargami jej skroń. — Nie udałoby mi się, gdyby nie ty.

Zmarszczyła brwi, gdy ujął jej twarz i omiótł ją jakby nieobecnym spojrzeniem.

— Moja pani — mruknął czule, całując ją w czoło. Nagle westchnął ze znużeniem, opuszczając jej ciało. — Dlaczego, mając dookoła wodę, postawiłaś na jej przeciwieństwo?

Nie zdążyła nic zrobić. Jedno silne pchnięcie wystarczyło, by wyrzucić ją z łodzi. Z twarzą naznaczoną okrucieństwem spojrzał w dół. Gdy już prawie wypływała na powierzchnię, skierował ku niej dłoń, a wody na jego polecenie zaczęły ciągnąć ją w dół.

— Miłych snów, moja pani — szepnął z satysfakcją, po czym schylił się po mały, niepozorny kwiat.

---

Ave my!
Wiemy, co sobie myślicie. Co się dzieje? Co to jest? Z czym do ludzi?
Na tym etapie możemy powiedzieć tylko, że to nie jedyny taki fragment, jaki pojawi się w tym opowiadaniu i że za jakiś czas będziecie mogli wyłapać z niego znacznie więcej.
Następny rozdział pojawi się mniej więcej za trzy tygodnie, a do tego czasu... czytajcie namiętnie, snujcie domysły i nie zapomnijcie się nimi podzielić!
Do następnego!