Brace yourself...

Biuro numer trzydzieści sześć wypełnione było ciszą. Paskudną, przytłaczającą ciszą przerywaną jedynie szumem wahadła w równie paskudnym, antycznym zegarze, który pasował do nowoczesnego wnętrza tak dobrze, jak parasol do odbytu. Takiego zdania była przynajmniej panna Granger, która patrzyła wszędzie, byle nie w oczy swojej rozmówczyni. Po oderwaniu ostatniej zbędnej skórki przy paznokciu w końcu odchrząknęła i spojrzała prosto na szefową mrowiska, w którym się znajdowała.

— Więc wszystko jest źle.

Kobieta nerwowo poprawiła okulary, przekładając kolejne strony dzieła Hermiony.

— Niezupełnie — zaczęła delikatnie, nie chcąc podpaść sławie, jaka siedziała przed nią. — Znaczy się rozumiem ogólny przekaz ale ironiczny charakter tych rozdziałów nie do końca może zostać zrozumiany przez czytelników...

— To nie ironia.

— Ach tak — bąknęła kobieta. — Cóż, uważam, że to naprawdę wyjątkowe... coś, jednak niektóre komentarze nie wpasowują się... są zbyt drastyczne.

Panna Granger zmarszczyła brwi. Bo cóż tam było takiego drastycznego?

— Na przykład?

— Na przykład... Myślę, że wiele prawdy zawiera powiedzenie „mężczyzna myśli czasem drugą głową". Skoro ta druga głowa jest definitywnie gorsza, jak insynuuje to przytoczona przeze mnie sentencja, być może rozwiązaniem problemu jest masowa kastracja. Może jeśli ograniczy się im ilość posiadanych głów, będą zmuszeni skoncentrować się na tej jednej, właściwej. Albo: Ewidentnie widać, że mężczyzna to boski prototyp, pozbawiony wyższych potrzeb, tak charakterystycznych dla kobiet. Ogranicza się on do pożywiania, tworzenia stolca (im ciekawsza faktura i kształt, tym więcej uciechy czerpie z tego osobnik płci męskiej), a także do szaleńczego zarzynania pewnej części ciała, której to czynności nadali uroczą nazwę walenia konia z zupełnie niezrozumiałych mi przyczyn, wszak wielkościowo bliżej jest ich członkom do mrówek aniżeli do konia.