Prolog

Razu pewnego, w niewielkiej mieścinie, spokojnej i cichej aż do bólu, stało się coś, co zaburzyło nudną codzienność. Ludzie szeptali gorączkowo, z podnieceniem wymieniali porozumiewawcze spojrzenia i nawet samo powietrze wydawało się gęstsze, jakby zatrzymało się w oczekiwaniu na nadchodzące wydarzenie.
Całe to napięcie i radosne oczekiwanie trwało aż do południa, kiedy to na rynku ustawiono pojedynczy stos, na którym wkrótce miała spłonąć wiedźma.

A na imię jej było Hermiona.

Niewiele czasu minęło, nim rynek wypełnił się po brzegi widzami: wysokimi, niskimi, chudymi, grubymi, tymi biednymi i tymi, którzy szczycili się swą majętnością. Nawet zwaśnione rodziny stały ramię w ramię, wszystkich bowiem łączyły strach i nienawiść do złej, okrutnej czarownicy, która sprowadziła na nich tyle nieszczęścia.

Wśród tej przedziwnej mieszanki znalazła się również wysoka, jasnowłosa dziewczyna, z oczami czarnymi jak dwa węgielki. Ana, bo tam miała na imię ta niemałej urody dziewczyna, wytrwale przepychała się na sam przód, ignorując gniewne pomruki mijanych mieszkańców. Tuż za nią podążała jej przyjaciółka, choć z mniejszym uporem i determinacją.

— Jesteś pewna, że chcesz stać tak blisko, Ano? — spytała, z niepokojem zerkając na stos. — To wiedźma. Może się bronić.

Jasnowłosa uśmiechnęła się mściwie, razem z innymi wypatrując skazanej.

— Chce dokładnie widzieć, jak umiera.

Odwróciła się i wyciągając długą szyję, poczęła błądzić wzrokiem przez zebrany tłum, starając dostrzec wśród niego obiekt swych westchnień. Mężczyznę o stalowych oczach, najpiękniejszych, jakie kiedykolwiek widziała.

— Myślisz, że przyjdzie? — dziwiła się jej przyjaciółka. — Pewnie już stąd wyjechał. Ja bym tak zrobiła. Gdyby ludzie myśleli, że to w mojej rodzinie jest czarownica...

Kobiety wzdrygnęły się na samą myśl, a gdy z powrotem spojrzały na stos, zaśmiały się złośliwie. Uśmiech jednej gościł na ustach wyjątkowo krótko, co szybko wyłapała druga.

— Chcesz jej śmierci. Prawda? Mir?

Miranda zamrugała, przenosząc wzrok ze stosu na przyjaciółkę.

— Tak, Ano. Za wszystko, co mi zrobiła.

W oczach Any błysnęła satysfakcja.

— To dobrze.

Nieco dalej od nich stała krzepka kobieta, głośno lamentując. Wielkie łzy nieustannie spływały po jej policzkach, które nieudolnie próbowała osuszyć.

— W moim domu. W moim własnym domu! — powtarzała, wzbudzając tym współczucie jej towarzyszy. — Co za skaza! Co za poniżenie, dla mojej biednej rodziny! Wiedźma... A ona nie jedyna — wykrzyczała głośno, po czym skryła twarz w szerokiej piersi karczmarza Gilberta.

— Kogo masz na myśli? — dopytywał ktoś.

— Jej brata!

Słysząc to, stojąca nieopodal Ana wyprostowała się jak struna i odwróciła w jej stronę.

— To niemożliwe! — zawołała z czystym oburzeniem w głosie, broniąc ukochanego.

— Niemożliwe — prychnęła pogardliwie zapłakana, na chwilę gubiąc swój zdruzgotany ton. — A jak wyjaśnić to, że zniknął zaraz po tym, jak ją złapali? Nie wziął nawet swoich rzeczy, tak mu było śpieszno — syknęła, po czym wróciła do płaczu.

I tak rozmowom, łkaniom i żarliwym kłótniom nie było końca, do czasu aż nie wprowadzili czarownicy. Wszystko to na chwilę ustało, by wrócić ze zdwojoną siłą. Widok tej zgarbionej, zakrwawionej szkarady podsycił płomień nienawiści w sercach mieszkańców. Niegdyś radosna i urokliwa dziewczyna dziś jawiła się jako potwór z głębin piekła. Wielkimi oczyma łypała na nich spod kurtyny mokrych włosów, poruszając niemrawo ustami, zapewne rzucając okrutną klątwę.

Stała niepewnie, obejmując się ramionami. Idąc w stronę stosu, potykała się raz po raz, aż w końcu upadła, wbijając w powietrze piach i kurz.

— Wstawaj, potworze! — wrzasnął ktoś, a reszta podchwyciła słowa.

Mały chłopiec, korzystając z nieuwagi matki, wyrwał się z jej ramion. Podbiegł bliżej wiedźmy, podniósł kamień i rzucił nim. Szkarada krzyknęła z bólu, przyciskając dłoń do rozciętej skroni.

— Cofnij się!

Chłopiec zignorował strażnika i chwycił następny kamień. Nim jednak zdążył nim rzucić, wiedźma odsłoniła zakrwawioną twarz i spojrzała na niego.

— Proszę — wychrypiała błagalnie.

— Zostaw mojego syna!

Hermiona spojrzała na matkę chłopca, która podbiegła do nich i objęła swoje dziecko. Zaczęło się szarpać w jej uścisku, więc podniosła je i zniknęła w tłumie, który zaczął przybliżać się wiedźmy, pomimo otaczających ją mężczyzn.

Jeden z nich zacisnął dłoń na jej posiniaczonym ramieniu i szarpnął nią, brutalnie stawiając na nogi. Popychając, zmuszał ją do dalszej drogi.

— Plugawa szmata.

— Kochanica diabła!

— Mam nadzieję, że będziesz długo płonąć, wiedźmo.

Nie próbowała się bronić. W milczeniu wodziła rozpaczliwym wzrokiem po tłumie, zdając się kogoś w nim szukać. Była w niej, w jej postawie iskra czegoś, co przypominało ledwie tlący się płomień nadziei. Odziana w porwaną szmatę, pobita i zakrwawiona nadal miała w sobie wiarę, lecz im bliżej była swojego przeznaczenia, tym wiara ta stawała się coraz mniejsza.

Każdy kolejny krok sprawiał, że tuż obok niej pojawiały się coraz to nowe twarze. Pociągłe i okrągłe, szczupłe i pulchne, każda inna, a jednak wyglądająca tak samo. W ich oczach widziała tą samą wściekłość, to samo obrzydzenie i satysfakcję. Mimo to nie odwracała wzroku, szukając wśród nich jednej, szczególnej pary.

Odmawiała spojrzenia na stos do momentu, w którym nie zatrzymała się tuż przed nim. Jego widok musiał złamać jej ducha, bowiem jej posiniaczona twarz wykrzywiła się w rozpaczy i przerażeniu.

— Taki jest koniec wszystkich wiedźm — usłyszała spokojny głos. — Taki jest koniec wszystkiego, co występuje przeciw Bogu.

Odwróciła się powoli, drżącą dłonią odsuwając z twarzy mokre włosy. Tłum cofnął się lękliwie, jednak ksiądz nawet nie drgnął.

— Powiedz mi, ojcze — szepnęła pogardliwie — kto występuje przeciw Bogu? Ten, kto uratował życie umierającemu chłopcu czy ten, który skazuje za to na śmierć?

Mężczyzna uśmiechnął się, powoli podchodząc do niej bliżej. Jeden ze strażników próbował go przed tym powstrzymać, jednak on uspokajająco poklepał go po ramieniu.

— Wiesz — zaczął, w zamyśleniu spoglądając na stos — jest kilka sposobów ich budowania. Można tak ułożyć kłody, że ofiara omdlewa przez dym, nim dotrą do niej płomienie. Twój skonstruowany jest tak, by ogień pochłaniał ją stopniowo — wyjaśnił, wracając do niej spojrzeniem. — To będzie bardzo długa i bolesna śmierć. Czasem jednak właśnie takiej potrzeba, by wymazać grzechy, szczególnie tak brudne, jak twoje. — Uśmiechnął się z udawanym żalem i gestem nakazał, by zaprowadzono ją na stos. — Masz ostatnią szansę. Przyznaj się do czarów.

— Użyłam ziół, których używa każda inna kobieta. To nie magia, to tylko nauka.

Kapłan zmrużył oczy, podchodząc bliżej, tak, by tylko ona go usłyszała.

— Okaż skruchę. Wyjaw, gdzie ukrywają się pozostałe wiedźmy, a zmienimy stos. Być może nawet nie poczujesz bólu.

Hermiona spojrzała na niego pustymi oczami i splunęła mu prosto w twarz. Wyprostował się i jakby niedowierzając otarł dłonią policzek, po czym uderzył ją, wywołując jeszcze większą radość mieszkańców.

— Zaczynajcie — warknął do strażników, po czym odwrócił się do tłumu i zawołał: — Magia jest złem. Zło jest nieczystością. Nieczystość jest grzechem, który należy wytępić za pomocą ognia.

Stos zapłonął. Dziewczyna nie wiła się w walce, tak jak inne wiedźmy, nie przeklinała mieszkańców, nie błagała o litość. Milczała, tęsknym wzrokiem spoglądając w dół, znowu kogoś szukając, a gdy ponownie go nie znalazła, zaczęła płakać. Najpierw cicho, niemal niesłyszalnie, potem coraz głośniej, aż w końcu całe ciało Hermiony drżało od siły jej rozpaczy.

Im więcej łez wylewała, tym bardziej rozjuszeni byli mieszkańcy. Swąd drewna szczypał ją w oczy, zabierał powietrze, jednak był zbyt słaby, by odebrać jej przytomność. Uniosła zapłakaną twarz i spojrzała w niebo, pogodne i bezchmurne. I choć całe jej jestestwo łkało, jej spierzchnięte wargi drgnęły w uśmiechu na wspomnienie, jak jeszcze niedawno pod tym niebem spędziła jedne z najszczęśliwszych chwil jej życia.

Odcinając się od wszystkiego, przywołała te wspomnienia. Odtworzyła w pamięci czuły dotyk ust, zręczne, smukłe dłonie i mięśnie, które napinały się pod jej dotykiem. Jednak najwyraźniej widziała jego twarz, czasem wykrzywioną przez irytację, czasem zmiękczoną rozbawieniem, a czasem wyostrzoną surowymi liniami pożądania.

Próbowała uciec od cierpienia, otulając się płaszczem wspomnień związanych z kimś, przed kim uciekała całe życie.

I nawet gdy pierwsze płomienie zaczęły lizać jej młode ciało, przed oczyma nadal miała jego twarz.

***

Serdecznie witamy wszystkich tych, którzy wytrwali w oczekiwaniu na wznowienie opowiadania, a także tych, którzy trafili tu po raz pierwszy (jest ktoś takie w ogóle? Dajcie o sobie znać xd). Trochę to trwało zanim zatęskniłyśmy za pisaniem, poza tym sporo się działo w naszym prywatnym życiu i musiałyśmy się z tym wszystkim oswoić, zwłaszcza że do tej pory wiodłyśmy żywot dość uporządkowany i nudny :) I właśnie między innymi przez te zmiany tyle to trwało, zanim zarówno my jak i wy mogliśmy powrócić do "Polowania", a najbardziej na naszą pracę nad opowiadaniem wpływa to, iż nie mieszkamy już razem i czasem trudno jest się ze sobą zgrać czasowo, no i powiedzmy to szczerze - nie mamy przy sobie non stop kogoś, by nam kazał spinać poślady i pisać.

Ale tyle o nas XD 

Wracamy do Was z wielkim podekscytowaniem ale też niespotykaną u nas do tej pory tremą (a przynajmniej nie na taką skalę). Dlatego też prosimy o wyrozumiałość i już teraz dziękujemy za (mamy nadzieję) ciepłe przyjęcie nowego początku naszej historii.

O ile wszystko pójdzie dobrze rozdział pierwszy pojawi się za dwa tygodnie.

A i jeszcze jedna sprawa: to, co było do tej pory opublikowane na blogu oczywiście zostaje, nowe, odświeżone rozdziały będą podlinkowane w spisie treści. 

Chyba tyle.

Do następnego!